aşkın metası

Güneş vardı naif ve narin, hava serindi...
Beynindeki bazı sorulara yanıt araması gerekiyordu.. çok etkiliydi çünkü.. gotik bir müzik eşliğinde başladı havalanmaya.. sevgilisi vardı yanında... ikisi de çırılçıplak sadece tenleriyleydiler.. acaba diyordu mavelda? Soğuk mu kazancak yoksa ben hiçbirşey kaybetmeden sevgilimin tenini yaşıcam... ne kadar etkiliydi etraf onun için , hayali, aşkı için... kendi dünyasına ne kadar dalabiliyordu ve ya böyle bir imkanı varmıydı... onca verilene rağmen, insanın aslında, her daim yeni bir yetisini öğrenmesi gibi... belkide vermişti Allah böyle bir yeti... tamamen kendi beynine kalabilirdi insan kim bilir???
Ve kaldı... öylesine derin hissediyordu ki sevgilisinin tenini, güneş dışında hiçbirşeyi, ne görebiliyor ne de hissedebiliyordu... o anda işte geldi bundan sonraki nesillere dek sürecek bir meta... aşk Geldiği yerde, kendinden başka herşeyi yokedecek kadar bencil
Deydiği yerde, hiç bulunamayacak güzel hazlar bırakacak kadar eşsiz güzellikte
Nasıl, neden veya türevindeki hiçbir soruya cevap olmıyacak kadar da gizemli...

Hiçbir sanat, aşk’sız olmaz
Hiçbir aşk, Yaradan’sız olmaz...