vicdani ret

en doğal insanlık hakkıdır.

ama nasıl oluyorsa demokratik bir ülkede vicdani redci olduğunu belirtmek hala suç teşkil edebiliyor. sadece suç teşkil etmekle kalmayıp bütün hayatınızı da karartabiliyor. demek ki demokrasi, özgürlük falan lafta kalan şeyler. hatta batıl inanış diyelim.

ölmekten ya da öldürmekten korkmak ne zaman suç oldu onu da bilmiyorum. fillerin tepiştiği bir ortamda çimen olmak istememek ne zaman suç oldu? hangi amaç uğruna öleceksin? hem öyle ölüm deyince azıcık falan ölünmüyor ya da bir kaç hak vermiyorlar sana bilgisayar oyunlarındaki gibi. tek hakkın var. ölen kazanıyor.

ben ne diye durup dururken hayattan koparılıp güvenlik gücü oluyorum? derdim ne benim? varsa çok meraklısı gitsin olsun. zaten bu konuda yeteri kadar personel var diye düşünüyorum. yoksa da elbet bulunur meraklı cengaverler.

hem neden hayatımızın belli bir döneminde de polis olmuyoruz? sivil hayatta da müdehale edilecek, düzeltilecek çok şey var. polis gücü yetersiz bence.

geçenlerde de aklıma geldi herkes hayatında 3 ay çöpçülük yapsa kamu harcamalarında acayip tasarrufa gidilir.

erkeklikten soğuyan arkadaşlar var mesela. onlara söylenecek pek birşey yok. onlara askerlikten daha öte gelenekler öneriyorum. mesela çocukları olunca bir kahramanlık göstermeden isim verip de erkeklikten soğutmasınlar insanları.