yarrak gibi bir adamım amk

20 yaşında okulda ilkokul ortaokul haricinde hep başarısız olmuş bir insanım. şuan gibko bi bölümdeyim. akrabalarımın yarısı neredeyse benı hiç tanımıyor. annem anlar bir tek beni. babamda bir şey demez. misafir geldiğinde abim veya başka biri evdeyse hemen küçük oğlan nerde dediklerinde (genelde odada olurum dinlerim hiç çıkmam dışarı ismimi dahi bilmezler küçük oğlan derler genelde evin en küçüğüyüm) hemen der ki biri o yabani odasında gelmez boşverın onu der. alıştım artık lakabım yabani oldu çıktı. aslında eskiden konuşurdum ama bir iki kere çıkmadım lakabım böyle olunca hiç çıkmamaya başladım yıllardır. onlarla hiç bir yere gitmem. sevgili durumları derseniz, ortaokulda nedense çok iyiydim çok değil ama genede normalin üstü bi tipim vardır iyiyimdir yanı. boyda uzun. kızların bile teklif etmişliği oldu ak. ama liseye geçince her şey bomtak oldu. kız meselesi yani. lisede bir kaç kişi hariç kimseyle anlaşamazdım direk kavga çıkarırdım. kimse korkusundan bana el şakası falan yapamazdı. enseye vurmalar falan. sınıfın ağası değildim ama benden bi çekinirlerdi. oyuzden liseyi neredeyse gerçek anlamda bir kaç samimi arkadaşla bitirdim. onlarda sinirlilik yönünden değilde ders olarak sohbet olarak benım kafamdan 1-2 kişiydi. ünide de şuan aynı durum hakim. bakalım bölümden bir kaç kızla konuşuyorum ama ne olacak. bir aralar devletin her yönünü eleştirmemden dolayı anarşist bile oldum onların değimiyle. normal aile akpci olduğu için.

demem o ki, hayatın da sizinde akrabalarında taa dıbına koyim. her takun önceden tasarlanmış belirli sınırlar içinde yaşamamızı sağlayan bu düzenin ve devletinde taa dıbına koyim.