bir çingeneye güvenmek

ayağa kalktım, hafiften başım döndü.. derin bir nefes verdim. hadi dedim gibtirolup gidelim de bitsin bu gece.

ilerledik gündüz vaktinde uzkopun en işlek yeri olan gibindirik çarşıda. dönerciler,kuyumcular, iddaa bayileri, telefon operatörleri. hepsini geride bırakıp ana bacı caddesine yöneldik.

hacı dayının evinin sokağına girdik, apartmana baktım, diğer tüm binalarda olduğu gibi ışıklar kapalıydı. ferat bini kardeşine mesaj çekti. ancak görüp görmeyeceği muammaydı kızın. daha önceden mesaj atmayı düşünemedik mal gibi.

mesaj attıktan sonra biraz bekledik, apartman kapısı açıktı. kapıdan içeri girdik. ağır ağır merdivenleri çıktık.

hacıdayının evi karşımızdaydı. half life türevi oyunlarda e tuşuna basınca bazı kapılar açılmaz zonk diye ses gelir ya,aynı o şekilde zonkluyordu kafam.

gelip açan yoktu. kıpırdamadan bekledik. kimse gelip açmadı, ayağa kalkıp ışığı açtım, ferat binine ne yarram yiycez der gibi baktım. biraz daha bekleyelim abi der gibi el kol hareketleri yaptı.

bekledik, kimse açmadı kapıyı.

ferat en sonunda kalktı.ya herru ya merru der gibi kapıya davrandı.. kulağını dayadı kapıya. sonra ceketinin ceplerini karıştırdı.

cüzdanından bir kredi kartı çıkarttı.

sanki evde ferat bininin çocukları uyuyor, kapıyı çalmamıza uyanmıyordu. adam bildiğin kartla kapı açmaya kalkıştı.

bir zorladı iki zorladı, hafiften sesler yükselmeye başladı kapıdan haliyle.

açamadı.