hocamın sevgilisiyle olan münasebetim

bornozu cerenden alıp duşa girdim bende. çıktığımda ceren benim kitapları karıştırıyordu. gabriel garcia marquezin yüzyıllık yalnızlığı vardı elinde. "okudun mu bunu?" dedi. okudum dedim. kitaplardan bahsetmeye başladık. insanoğlu gariptir. demin hayvanca duyguları tatmin eden, ahıra ıhıra bağıran biz şimdi tamamen entelektüel kimliğe bürünüp yazarlardan konuşmaya başlamıştık. o arada hoca cereni arıyordu. ceren meşgule atıyordu sürekli. hoca da hiç usanmıyordu aramaktan. ceren telefonu açıp "beni rahatsız etmeye devam edersen savcılığa giderim" diyip çat diye kapattı telefonu. müthiş asildi bunu yaparken. tam kendini bilen insan modeliydi o an. vay dıbına koyim dedim yine içimden. telefonu kapattıktan sonra bana bakıp eski masumluğu geldi yüzüne ve sesli sesli gülmeye başladı.