1995 şırnak askerlik hikayemi anlatıyorum

1 buçuk saat beyler 1 buçuk saat, kelime-i şaadet getire getire, bayram ağlaya ağlaya, indik bizim mevzilerin olduğu yere,

bizim çocuklar bizi o halde gördü ya, yüzlerinde bir ifade vardı tır çarpmışa döndüler belli.

uzmanım hemen atladı, dedi ne oldu vuruldunuz mu?

bende ses yok,

yakup dedi sanırım yok falan bişeyler anlattı,

ilkerin timide komutan yukarıya çekmiş aşada görüntü vermesinler diye,

ilker beni tuttu ben yığıldım ilkere doğru,

dedim vurdunuz mu?

yok dedi vuramadık ama ateş ediyo,

lan aklımdan şu geçti bizi nası vuramadı derken,

ilkerin timinde ki çocuklardan biri biz görünce yardım için yakubun yanına gelmiş kafasından oracıkta vurdular çocuğu,

ilker hemen beni sürükleye sürükleye mevziye çekti,

bayramın bir elinde botu silahı da yok bağırmaya başladı,

bende sus bayram diyorum ama kendi sesimi bile duyamıyorum sus bayram diyorum buna,

allah belasını versin bizi açık alanda vurmadı orada iki dakka çıkan çocuğu vurup şehit etti.

kafam yerinde değil,

elim ayağım kesilmiş,

ilker kafasını çıkaramıyor,

sonra bütün bölük ateş etmeye başladı,

şehit olan çocuğu çektiler oradan,

bakıyorum ileride kenarda, ayaklarını görüyorum sadece,

yattım yere iki büklüm ayaklarımı tedavi etmeye başladı uzman, bişeyler sürüyo buz gibi onu hissediyorum sadece dokunmasını falan hissetmiyorum,

ayaklarıma bakacak cesaretim yok.

göz ucuyla bir baktım, paramparça gibi geldi içimi bir korku kapladı, kopan parça ayak tabanımda ki deriymiş, kan revan içinde ayak tabanım, bayramın durumu daha fena, ayak denilen bir şey yok. yakubunda ayaklar içler acısı ama bizden daha iyi durumu.