bir insanın en dipten zirveye yükselmesi

böyle rutin bir biçimde geçiyor günler. neyse haber aldık dayım gelecek bize. ben çok sevindim 3 yıldır falan görmüyoruz çünkü dayımı, ama babamda bir elektriklenme oldu. o zamanlar aklıma gelmedi ama şimdi anlıyorum beyler babamı. dayıma olan borcunu ödemediği için rahatsız oluyor ister istemez.

şimdi mesela dayımı da çok iyi anlıyorum. dayım hep başka şehirlerdeydi. 3-4 ayda bir gelir 2-3 gün anneannemi görür giderdi. babam dayımdan borç aldı, adam 3 yıl gelmedi beyler. düşünebiliyor musunuz? sizin kardeşinizle evli olan dış kapının mandalı sayılacak bir adama borç vermişiniz, ve gitsem memlekete, borcumu istemeye geldim zanneder diye yıllarca anneyi, kardeşi görmemek. şimdi bulunabilir mi böyle insan kolayına? dayım benim, büyük adamsın.

dayım geldi beyler. hep beraber anneannem mantı yapmış oradayız. bütün akrabalar. sofrada suskunluk hakim. günlerden 21 şubat 2001 çarşamba. şimdiki deyimiyle kara çarşamba. türkiyenin tarihinde ki en büyük krize girdiği gün. doların bir günde fırladığı, başbakanlara yazar kasaların atıldığı yıl 2001. krizin bir tabakayı ezip geçmesine, bir tabakanın servetini ise katlamasına tanık oluyoruz.

kötü günler başlıyor. annemin o baktığı yerel gazete de okuma amacı yokmuş meğersem. kadın iş arıyormuş. babamın işler çok bozuk, işçilerin maaşını zor ödüyor. evin borcu duruyor. bir oğlu üniv. sınavına hazırlanıyor, dershane masrafı vs...

şimdi açtığım başlığa dönüyoruz beyler. dibe vurmaya başlıyoruz. çekelim birer fırt biramızdan.