platonik aşk güzeldir neden mi diye sorarsan

karşılıklı aşka oranla daha bi aşk olan aşktır. düşünmeye sevk eder adamı, sorgulamaya, bütün ihtimalleri tekrar tekrar gözden geçirmeye... aşkı sorgulatır adama. kendi dünyanda kimi zaman ayrılır sonra yapamadığını anlayınca da tekrar barışırsın. adeta sil baştan yarattığın kocaman dünyanda bi onun yerine konuşursun bi kendi yerine...

bazen gerçek hayatta aşkına karşılık bulduğunu da hayal edersin ama olmaz. hiç bir şekilde o önceki tadı vermez adama. bunun da sebebi sığındığın hayal dünyanın kurguladığı o platonik aşkın her karesinin senin istediğin gibi oynanıyor olmasındandır. ikinci bir seçenek olarak belki de gerçek hayatta onunla hiç bir şekilde el ele tutuşamayacağın gerçeğinin verdiği o tarifsiz hüznün üretmiş olduğu bir bahanedir onunla olduğunu düşünürken tekrar o eski dünyanı özlemek...

güzeldir platonik aşk. lakin çok acı çektirir adama. zamanla hayatın hangi alanında olursa olsun karşılaştığın diğer bütün zorlukların da üstesinden daha kolay gelmeni sağlar. çünkü elde edememenin, edemediğin için de hayata öyle veya böyle diğer alternatiflerle devam etmen gerektiği gerçeğini altın harflerle kazımışsın beynine, kalbine... platonik aşkın bir diğer pozitif tarafı ise daha sonraki aşklarının, sevgilerinin kontrolünü sana devrediyor olmasıdır. zaten sonraki aşkların da sürekli bir ona benzetme çabası, huzur bulmak için hayata atmaya çalıştığın birer çalımdan fazla bir şey değildir.

iyilik yapmayı öğretir insana karşılıksız aşk. seni sevecek olan birini sen de kolayca sever karşılık verirsin zira senin onu sevdiğin zamanki o olmaktan korkarsın yani bir nevi kendine kötülük yapmaktan çekinirsin. sonuç olarak acısı, tatlısı aşka dair ne varsa hepsini tatmışsındır. yenisini inşa etmek için her türlü malzeme vardır elinde yalnızca bir tek hayati eksiğin vardır o da o işte... belki bir gün ona da erişirsin, ondan aldıklarınla onu yaratma gücüne de kavuşursun kim bilir.