2004 ten bugüne hikayem

Devamsızlık ebesinin amı olmuş. Hocalara sildiriyorum sonra ki ders topuk, girmiyorum derse. duramıyorum amk sınıfında. Duvarlar üstüme geliyor. Aklım pınarda. Ne yapıyor ne ediyor, biriyle mi beraber. Kafayı sıyıracağım ama bir şeyde yapamıyorum. Bir kaç kere aramaya yeltendim ama öyle bırakıp gitti ki aniden, onu bile yapamadım. Kardeşlerim bazen öyle büyük şok yaşarsınız da düşünemezsiniz ya da düşünseniz de yapamazsınız ya o ruh haliyle gidip geliyorum. Bir yandan ayrılığın sebebini düşünüyorum bir yandan ulan diyorum başkası mı var? Benim hayalleri o herif mi gerçekleştiriyor. Beyler ben pınar la gerçekten ciddi bir ilişki düşünüyordum, en azından onun duygusal alt yapısı vardı bende. Çok değil daha 6-7 ay evvel üniversiteyle ilgili ne planlarım vardı ama geldiğim noktaya bakınca yok amk dedim kendi kendime. bir kaç arkadaşım dışında kimseyle konuşmuyordum. Tanımadığım adamlar selam veriyordu. Adamlar benim sınıfımda ama tanımıyorum. Daha başlangıçta böyle bir duygusal travmayla karşılaşmak okuldan beklentim de değişmişti. Daha doğrusu kalmamıştı.