bunca insanın nefretini nasıl kazandım

aşk gibi bir şey dolanıyor bazen içimde. gördüğüm her kızı deli gibi sevebilirmişim sanıyorum. abazalık falan olabilir belki ama daha çok hep öğrenilmiş bir şey yüzünden.bir birlikteliğin olur, o seni çok iyi anlar, takımsızınızdır.her yara aldığınızda yaralarınızı saracak sıcacık huzurlu bir liman gibi biey işte. yalnızlık diye kaçtığınız bir yer. böyle aptalca şeyleri çok güçlü bir şekilde hissedebiliyor insan. neyse işte böle zamanlarda birini bulup onunla beraber oluyorum.bir süre görüşüyorum onunla. sonrasında içimdeki canavar uyanıyor yeniden.ne işim var benim bu insanla diyorum. neden, ne gerek vardı falan diyorum.can sıkıntımı dağıtmadığı gibi ilgi beklentisiyle daha da sıkıyor canımı. birlikte bir hayat hayaliyle elinden tuttuğum insan incitmekten korkup kaçtığım bir düşman haline geliyor. kendimi ondan onu kendimden korumaya çalışan bir hale geliveriyorum.

hiç bir kadın ilgisizliğe tahammül edemiyor.ben de onlara..