beyler toplanın gecenin hikayesini anlatıyorum

onu uyandırıp hesap sormak istedim, kalkmasını söyledim bağırarak. yanına gittim, sarstım. uyanmadı. cansız bir bedenle karşılaşmıştım. su, kadınım, cansız bir şekilde, çırılçıplak yatıyordu. hiçbir cümle, hiçbir dil o an taşıdığım ağırlığı anlatamaz. hemen abim dediğim adamı aradım. telefonu açtı ve konuşmama izin bile vermeden bana hiçbir şeyi bitirmenin sanıldığı kadar kolay olmadığını ve bu sonu benim hazırladığımı söyledi. bütün delillerin suçlu olarak beni gösterdiğini ve bana kodeste mutluluklar dilediğini söyledi ve telefonu yüzüme kapattı. o telefon bir daha açılmadı. ordan kaçmalıydım. sevdiğim kadının cansız bedenine son kez sarılıp, oradan ayrıldım. bankadaki tüm paramı çektim ve su'nun dün gece kaldığı eve gittim. kapıyı açan ortak arkadaşımız bana su'nun her şeyi ayarladığından ve bizi mülteci olarak almanya'ya zütürecek aracın hazır olduğundan bahsetti. su'nun nerde olduğunu sorduğunda soğuk kanlı olmak zorundaydım ve son bir kaç işi hallettiğini söyleyerek evden çıktım. doğruca beni kodese tıkılmaktan kurtaracak araca doğru yola koyuldum. adama kendimi tanıttım ve araca bindim. tüm prosedürleri ve ne yapmam gerektiğini öğrendikten sonra su için ağlamaya başladım. ve neden bana bu işin gizli tutulmasını gerektiğini söylediğini anladım. benim gitmeme asla izin vermeyeceklerdi. beni öldürmekten daha çok zarar verecek tek şeyi yapacaklardı ve yaptılar da. artık almanya'da oturma iznine sahip herhangi bir adamım. sıradan başlayan hayatımı sıradan bir şekilde sonlandırmak için intiharı seçmek istedim. ama, içimdeki kin ve nefret beni hayatta tutmaya devam ediyor..