her şeye lanet olsun

Genelde tek kelime söylemek için aylarca düşünürsün. Nietzsche’nin dediği gibi “hamilesindir”, aklın doğum sancıları geçirmektedir. Kontrolün ne kadar sende olduğunu düşünürsen o kadar tehlikedesindir. Umursamazsın… Artık pek çok şeyi umursamazsın. Banyoya girdiğinde aylardır yıkanmamış havluyu yerde görürsün, kaldırıp asarsın. Yüzünü gözünü siliyorsun dıbına koyayım pislik herif dersin kendi kendine ama yine de aynı yerine asarsın tekrar kullanmak için. Boş boş aynaya bakarsın öyle mal gibi, sanki korkularından sıyrılıp bir şey söyleyecekmiş gibi. Senden daha cesurdur belki diye umut edersin; söylemez. O an paramparça etmek gelmez içinden aynayı, bırak hayatına müdahale etmeyi aynadakine bile dokunamazsın. O kadar gibinde değildir işte her şey…

Telefon rehberinde hiç görüşmek istemeyeceğin insanın adı ilk sıralardadır. Alfabeye mi yoksa nüfus memuruna mı söveceğini düşünürsün. Sonra neden o insan rehberinde kayıtlı diye kendine söversin. Yine de silmezsin. Arkadaşın sana açıkça gibtir git der, düşünürsün; gerçekten gibtir olup gitmen lazımdır belki. Yine de gitmezsin.

Sigara alacak paran yoktur, en ucuz tütünü alırsın. it gibi içersin öksüre öksüre. Zaten sigara da artık sigara değildir senin için, duman soluyorsundur sadece. Keyif vermez… Başın ağırır arada bir, doktorlar sinüzit deyip geçmiştir. Adı konulmuştur artık, gereği neyse yaparsın. Çayı şekersiz içtiğin için bi tak anlamazsın tadından. Bazen kaçamak yapıp tek şeker atayım dersin içine, miden bulanır başın dönmeye başlar. taktan DNA’larına diyabet işlenmiştir çünkü doğuştan. Ne doğuştan dıbına koyayım daha spermken. Onun da adı konulmuştur artık, kendine dikkat etmen gerektiği söylenir!

Aynı anda iki sigara yakılır bazen dumanları bile birbirine değmez. Tek ortak noktan zaman ve mekândır. Aynı şeylerden konuşulur, sözcükler birbirine değmez. Tek ortak noktan alfabendir. Göz göze gelmek için çok şey feda edebilirsin birisiyle; ama bazen o zaten sana bakıyodur, görmez. Tek ortak noktan göz rengindir…

En son ne zaman birine dokunmuşsundur hatırlamazsın. En son ne zaman ağladığını düşünürsün; aklına gelmez. Uyanmakla kalkmak arasında ne kadar uzun zaman geçiriyorsan o kadar yalnızsındır işte. Tüm bu yaşadıklarına farkındalığın yüksektir, müdahalen ise sıfır seviyesindedir.

Eğer yapabileceğin bir şeyler varsa günün yüzlerce cebi vardır. Sadece içini doldurmayı bilmek gerekir. Ama sen zaten ellerin cebinde dolaşmaktan bıkmışsındır…