hala sobalı evde oturan panpalar

ezmek için yazmadım lan, aklıma geldi, imrendim. üstünde kestane pişirmek, çay demlemek ne de güzeldir öyle, yanında sohbeti de olur sıcah sıcah oh mis. onun yeri başkaydı, ayrıydı be. hani böyle şimdiki gibi evler depreme dayanıklılığından başka bi gibime benzemiyor. eski inasnlarla eski muhabbetler daima güzel oluyor be. yaşlandım emekli oldum derim, yerim resmen kadıköyde akmar yoluna gelmeden fazıl beyin türk kahvecisinde akranlarla sohbet etmek ordanda yukarısına çıkıp kahvede batak-okey oynamak sonrasındada (moda dan antikalaşmış bi ev tutmuş olurum) evime gidip sıcah sıcah eşimle oturur, torunlarım geldiğindede şu zamanki anlıarımı vesairesini paylaşmak olur. oh mis ne güzel bi hayat olm işte. eskiler şuan bunu yapıyor, buna da imreniyorum. vay be sobalı evde yaşayanlara imrendim, yazarken nerelere geldim. evlenirsem bi kızım olsun lan. aile babası olur giderim ben. öyle binlik filan bi yere kadar gider sanıyorum. unutmadan, sobalı evde yaşayanlar hala imrendirir, evinizi anlatırken öf pöf demek yerine masaya gibinizi çıkartıp vururmuş gibi anlatın. yaşamayan bilmez onun mükemmelliğini. lan ben küçükken leğendede yıkanırdım amk, vay be. biz güzel büyüdük ha, iyi büyüdük, doğal büyüdük. yaşlandığımızda da o zamanın doğallığını yaşarız diyorum. yğakşamlar.