teyzemin neden ağladığına anlam verememiştim. kolay kolay ağlamazdı o kadın. salona girmeden el işareti yaparak odama gelmesini söyledim. tekrar kapattık kapıyı...

-neden ağladın teyze?sen ağlamazsın.
+benim duygularım yok mu neden ağlamayayım?
-garibime gitti.
+dışarı çıkalım mı birlikte? istediği söyle bana fark etmez. hadi kalk çıkalım dışarıya.
-olur.

hazırlandım ve dışarıya çıktım. benden beklenmeyecek bir şeydi. dışarıda ilgimi çekebilecek hiçbir şey yoktu. kendi yarattığım dünyanın dışına çıkmak ürkütücüydü. ilaçlarım,kitaplarım, hırkam,kahvem ve bilgisayarım dışında hiçbir şey umrumda olamazdı.
insanlar koşuşturmaca içindeydi. yürüyorlardı,birbirleriyle konuşuyorlardı. kendimi görünmez hissediyordum.şu karşıdan gelen yaşlı teyze ne zorluklar çekmiş olabilir ki bu hayatta diyordum.ya da gözümün içine bakıp gülen bi çocuğun yaşadığı en büyük acı neydi? merak ediyordum. herkes bir şekilde hayatına devam ediyordu. tamam da hayat dediğimiz şey sadece kalbin atması mı? hayatı anlamlı kılan şeyler kaybedildiğinde kişinin kalbinin atmasını istememesi çok doğal değil mi?neden devam eder insanlar yaşamaya?

+nereye gitmek istersin?
-rakı içelim mi?
+bu saatte mi?yapma merve.hem ilaç alıyorsun, olmaz.
-iyi.
+bi yere gidip oturalım ister misin? daha önce hiç gitmediğin bir yere zütürürüm seni.
-niye?
+hadi gidelim.

insanlar gülüyordu. insanların mutluluğu bana neden bu kadar çok batıyordu ki?