odamda oturuyordum yine... depresyon hırkam üzerimdeydi ha bir de kürk mantolu madonna kitabım. çok severdim o kitabı... alın okuyun tavsiye ederim, neyse.teyzem geldi odaya, kapattı kapıyı. önce bir sarılıp ağladı. özür diledi sonra, ağlamamam gerekirdi dedi. tepkisizce onu izliyordum. herkes gibi o da bana yaklaşırken çok ürkekti. terslemelerimin,kolayca insanları kırmalarımın haddi hesabı yoktu çünkü. hepsi değersiz gözüküyordu gözüme... ağlamasına anlam verememiştim. konuşmak ister misin diye sordu. sigaran var mı diye cevapladım. herkese soğuk davrandığım gibi ona da soğuk davranıyordum. insanların benimle uğraşmasını sevmiyordum,tek istediğim yalnız kalıp acı çekmekti. birer sigara yaktık teyzemle...

+özlüyorum kızım seni...
-özleme.
+herkes senin için çok endişeleniyor. miray güçlü olmanı isterdi merve. toparlanmalısın artık. toparlanamazsın biliyorum ama en azından çaba göstermelisin.
-toparlanmak istemiyorum ki ben.hem sanane benden?sen git fatihle gününü gün et.düşünme bunları teyze.

söylediklerim için kendimi kötü hissetmiyordum. fakat eminim o kendini çok kötü hissetti. tutamadı gözyaşlarını... umrumda değildi. kimseye acımam yoktu.

+üniversite konusunda ne düşünüyorsun? nereyi istediğine karar verdin mi?
-ben karar verebiliyor muydum?siz o kararı almışsınızdır diye düşünmüştüm.
+nereyi istiyorsun?

ısrarla benim saldırılarıma karşılık vermiyordu.

-hiçbir yeri istemiyorum.
+hayatına devam etmelisin güzel kızım. gençsin,güzelsin kendine yazık etme... çok da güzel bir puan yapmışsın. ayağa kalkman için çok büyük bir fırsat bu.
-neden hepiniz ayağa kalkmam gerektiğini söylüyorsunuz! beni rahat bırak teyze ya!git başımdan ne olur!

sadece yüzüme baktı...
sonra da çıkıp gitti.