gerçekten tek çözüm üniversiteye gitmek miydi?bu şehirden kaçarsam, yeni insanlar tanırsam acım hafifler miydi? başka bir şehire yanında güvenebileceğin birisi olmadan gitmek çok korkutucuydu... üstelik ben istanbul'a mirayla gidecektim! onsuz gitmek ona haksızlık olmaz mıydı?ama o beni bu hayatta yapayalnız bırakarak bana en büyük haksızlığı yapmamış mıydı?ne yapacağımı hiç ama hiç bilmiyordum.yol gösterenim de yoktu. hiçkimseyle doğru düzgün iletişimim yoktu, kendimle yaşıyordum. kime danışabilirdim ki?hem üniversiteye gitmekle çözüme kavuşmazdı ki hiçbir şey. lezbiyen birisi olarak 5 yıl boyunca yalnız kalacağımı biliyordum. hatta belki hayatım boyunca yalnız kalacaktım. üniversiteye gitmek yepyeni sorunlar doğuracaktı. dıbına koyduğumun toplumu benim özgürce yaşamama müsade etmezdi.her şey karışıktı panpalarım... bi karar alıp onu uygulamam gerekiyordu fakat karar almak istemiyordum. miraysız bir hayatın ne anlamı vardı ki?onunla gidemeyeceksem ne anlamı vardı istanbul'un?ama peki ya hayallerim ne olacaktı? bilinmez...