beyler solcuyum ama

geldim

ne diyorduk, evet özgüven. benim özgüvenim 8. sınıfta tam gibildi. o zamanlar en azından iyiydim. normal davranıyordum. ta ki kızın teki beni tecavüzle suçlayana kadar. kendi erkek arkadaşı bunu sarhoş edip gibmiş kevaşe de bana kakalamaya çalıştı. çocuk aklımızla bırak ciksi tecavüzü nerden bilelim amk. ailesi zengin aile olduğundan 4 gün nezarette kaldım, nöbetçi savcı da beni -yaptığıma- zorlayınca 14 yaşında pgibolojim bozuldu. üstüne üstlük -suçumun olmadığı kanıtlandıktan sonra bile- okulda "tecavüzcü geliyor beyler bizi de gibmesin" laflarına maruz kaldıktan sonra iyice depresyona girdim. iyi çalışkan bir öğrenciydim. ama o depresyon hali devam etti ve zar zor bir anadolu lisesine geldim. sonra da orda aşık oldum ama kızın tipi değildim, güzelce bir tersledi beni ben de tabiri caizse mal gibi kaldım. sonrasında beni parmağında oynattı o da. en sonunda benimle çıkmayı kabul etti. nasıl seviniyorum ama. uçuyorum resmen. bir gün de evine çağırdı. ders çalışalım ayağına. biraz oturduk dersti sohbetti vesaire benim bi gidip gelmem gerekti. kız da anahtarı verdi gelince sorun olmasın falan dedi. keşke önemli bi işim çıksaydı da gelemeseydim. geldiğimde kız ve "asıl erkek arkadaşı" kızın odasında "mercimeği fırına veriyorlar".

salak gibi aşık olduğunuz kızı başka bir erkekle -hatta boy ölçüşemeyeceğiniz bir erkekle- yatakta görmek bilmiyorum size nasıl duygular yaşatır. ben o anda tüm gerçeklik algımı kaybettim. "size kolay gelsin, ben gidiyorum" dedim, arkamdan bir kahkaha sesi ve erkeğin devam etmek isteyen hırıltısı. kapıyı çekip çıktım.

sonrası? sonrası 3 yıldır süren insomnia, 8. sınıftan daha ağır bir depresyon, anti-depresanlar, pgibologlar vesaire. şimdiden bana "deli lan bu" yaftasını yapıştırmayın. o kadar uyumaya ihtiyacım oluyordu ki uyuyamadığım günler ölmek istiyordum. kendime sövüp saymaktan çeki düzen veremedim kendime. o arada sınıf arasındaki kutuplaşmaya kendimi kaptıramadım ve bağımsız bir kutup oluverdim. insanlardan uzak, içe kapanık bir kutup oldum. o iki yıl da böyle geçti. sonraki zamanlarda annem benim iyileşmem için ellerinden gelen herşeyi yaptı. kadın benimle sırf ben istiyorum diye metallica konserine bile geldi. kaç anne 16 yaşındaki oğlunu başka bir şehire konsere gönderir? tanıdık falan olmadan, kafası düzelsin diye sadece? annem bunu yaptı ve herhalde aldığım ya da yaz tatillerinde kazandığım paranın nerdeyse hepsini konserlere yatırdım. 3 yılda gitmediğim konser kalmadı.

neyse, böyle bir lise hayatı geçirdikten sonra tabii ki insanların bana gösterdiği ilgi hoşuma gitti. ama bir gün gelecekti ki baştan çıkacaktım.