panpalar bu öğlen eve getirdiğim kıza

kardeşim biriktirip biriktirip okuyorum. şu son yazdığın partlar, şu aklının yorgunluğu, hiç bir şeye güç bulamayışın... bu kadar genç yaşında bunlar çok fazla panpa.

ama en önemlisi babanla yaşadığın son olay... her şeyi gibtir et işte bu beni derinden üzdü. çünkü panpa yeri geliyor aileden başka sığınacağın liman kalmıyor, işte bu savruluşların belki de ondandır.

ya sana şöyle diyeyim benim babam benim yüzüme karşı en ufak bi takdir kelimesi kullanmayan babam facebook ta, bi başarımın simgesi olan fotoğrafa 'yürü be evladım kim tutar seni' yazmış da, bu cümleyi okumayı bitirmeden ağlamaya başladım ben... yani şu iki üç kelimelik destek bile nelere yol açarken senin bu ıssız kalmışlığın gerçekten ciğerime oturuyor panpa. o ayşe nin bile o kadar kevaşeliklerine rağmen evinde bir ses, bir nefes, bir ev yemeği oluşu belki hep bunlardandır.

yanlış anlama sana acıdığım falan yok ki ne haddime... ama bi panpa demiş yaşama sanatı diye. aynen öyle panpa aynen öyle... ayrıca tr ye döndüğümde muhakkak görüşmek isterim. gözlerinden öperim...