sevdiğim kızdan mecburi uzak bırakıldım

devamm, insan gururu için yaşar panpalar, en azından ben öyleyim. Haksızlığa tahammül edemem.En üzüldüğüm şey ise aslı'nın bunları yaşamış olması bunları yaşamasına mecbur bırakılmış olması. Hala sövüyordum içimden sizin erkekliğinizi gibeyim. Neyse Aslı aklımdan çıkmıyordu hemen aradım, telefonu kapalıydı. Telaşım 2'ye katlandı.Lan diyorum evine mi gitsem eğer orda yoksa bu halimden şüphelenecekler bu sefer. Aslı'nın en yakın arkadaşı Zeynep geldi aklıma. Hemen aradım,
-alo
+Zeynep aslı'ya ulaşamıyorum nerde olduğunu bilmiyor musun?
-Hayır da noldu ki
+Yok bişey, dedim kapattım.

Saat olmuş 8,bi allahın kulu kalmamış okulda, neyse çalıştırdım arabayı bahstım bahçeliye arkadaşın evine. Benim ikinci ev gibi birşeydi zaten. Yüzümü gözümü temizledim, salondaki kanepeye uzandım, tavana bakarak düşünüyorum.Ne yapmalıyım? diye.Sızıp kalmışım orda, uyandım saat gece 1 civarı, telefona baktım aslı'dan mesaj "en iyisi ayrılmamız kendine iyi bak" gibi birşeydi. Arama üstüne arama yapıyorum ulaşamıyorum sinirden kudurdum tekrar. Mesaj yazdım "yav ne saçmalıyorsun hemen bana ulaş".1.5-2 saat sigara içtim cevap yok. Dedim yarın mutlaka görüşücez zaten, bina desen züt kadar, gideceği yer yok. Sabah 7'de kalktım, kahvaltı bile yapmadan bastım gittim okula. Koca okulda bir ben. BAhçede oturdum buz gibi sisli havanın altında yaktım bir sigara içiyorum.