ismail abim

geçmiyor be abi unutamıyorum
aslında unutmak filan da istediğim yok
sanırım alıştım ben bu halime
aşkın içime sinen serkeşliğine
mevsimden midir bilmem ama gözlerime yerleşti sonbahar
bir zamanlar gözlerimin içi gülerdi be abi
ne zaman gülsem hüzünle beraber gülüyorum
ben o zamanlarımı çok özlüyorum
kimi zaman türküdeki gibi
"mecnun gönlüm senden vazgeçti leylam" demek istiyorum
ama dilim varmıyor başaramıyorum
gönlün istemediğini dil söyleyemiyor be abi
o sebepten susuyorum
sakın kırılma bana
yanında dalıp dalıp gidiyorum diye
en güzel zamanlarda konuşmuyorum diye
mutluluğa dair hayalleri unuttum diye
sakın kırılma bana abi
bir zamanlar anlatmaya kıyamadğım hayallerim vardı mutluluğa dair
ben artık mutluluğu kelimeden ibaret sayıyorum
ah be güzel abim
ben o zamanlarımı çok özlüyorum
ben hayata onun gözleriyle bakmayı sevdim
müziği onun kulağıyla dinledim
rakıyı bizzat onun eliyle içtim
ya o gülünce ya da onu güldürünce güldüm
şimdi gülüyor mu acaba
ya ağlarsa
ağlarsa avutanı olur mu
ya yalnız kalırsa
bir dalı olur da tutunur mu
insanların kalbi senin kalbin gibi maddecilikten arınmış değil ki
onların en büyük hayali koca bir külah dondurma değil ki
ağlatırlar onu yalnız bırakırlar
tuttunduğu dallar kuruysa eğer, çatırdarsa kırılırsa
ya düşerse
bir el uzatıp kaldıranı olur mu
herkes gider be abi
ağlayıp derdini anlattığı
güvenip dalına tutunduğu herkes gider
adım kadar eminim bundan
(nasıl bu kadar eminsin dediği duyar gibiyim)
en güzel yerinde o da bırakıp gitmedi mi be abim
hadi söyle söyle yine o dertli bakışlarınla beraber söyleyeceğini
zaten "eee mecnun" dediğini duyar gibiyim
ama ne dersen de çok özlüyorum be abi