askerlik şu sıralar konu ya

.ah o köşeyi dönmemeliydim…Köşeyi döndüğümde soğuğa rağmen hissetiğim içimdeki Everestin tepesi huzurunu deniz seviyesine çeken bir sıra daha takip etmiş idi. E tabiki o sırayada girmiş bulunduk çaresizce..Bu sıranın özelliği ise ve muhtemelen göz retinamızda yıllarca hasar yaratacak yeşil bir sürü malzeme ve birazda saçmalıklardı.. buranın şefkatiyle ikinci karşılaşışımdı..ama ne şefkat.. Beyaz saçlı 3numara traş olmuş memur gandalf gibi bi amca karşıladı beni.. önce basit aparatif malzemelerle başladı. sıra ilerledikçe verilen malzemelerin aslında verilmediğini kafamıza atıldığını fark ettim..ya beynimi bir önceki odada kaybetmiştim ya da kokteyl aşıların yan etkileri devreye girmişti.. Yeteri kadar malzeme kafama atılmış olacak ki sıranın sonuna geliyordum. lastik çizmelere gelmiştim..ilk ve en büyük talihsizliğimle burada karşılaşmıştım.. konuşmalarını dahi anlamadığım adamlardan ayagıma göre bir çizme istemiştim..yok deyip bi küçüğünü verdiler.. itiraz etmeyi denediğimde.. ayak bastığım toprağın bana bu kadar baktığını söylemişlerdi..bu söz beni gerçekten çok üzmüştü.. numaralar değil bu söz üzmüştü.. Aklımdan tek bi şey geçti o an adamın yüzüne bakıp bu toprak seni üstünde taşıyıp bulundurarak zaten bana ne kadar bakıcağını gösteriyordu.. Elimde çantalar gidecegim cehennem katını yazan tabelanın önüne koyup bi sigara yakmış uçuşan çizme kutularını izliyordum.. Burdan çıkardığım ders ise burada bir manzarayı doyarak ya da çok uzun bi şekilde izlerseniz bir emir oku çoktan o yöne ruhunuzu kesmek için yola çıkmış olacaktır..ve öylede oldu…”Siz buraya gelin!” e geldik “kutuları alın ve beni takip edin” bu okların bi kaçından kurtulmuştum aslında ama sayıları çoktu ve ben saatlerdir içine düştügüm savaşta çok yorulmuştum.. Elimde kutular önümde yıldızlı ve yanımda benim gibi bir sürü zavallı..Bu köşeyide dönmemeliydim…Döndüğümde puslu karanlığın ardında kamyona benzeyen bi şeye doğru ilerledik. Yaklaştığımda kamyonun bi konteynır biraz daha yaklaşınca çöp konteynırı oldugunu anladım.ve yeni bi emir oku daha “üzerine çıkın! Atın! Ve ezin !” mantığımın artık kanser olduğunu hatırlatan bir andı…çiğnedik çiğnedik…