bütün arkadaşlarımla aram bozuk kavgalıyım

sanırsam en layığı bu.
kitap dükkanlarına gidiyorum panpa, kitaplara bakmayı, dvdlere göz gezdirmeyi seviyorum.
almasam da farketmez.
eve dönüş mesafem yakınsa(yakından kastım yarım saat en az) minibüs otobüs kullanmıyorum.
çünkü o tıkış pıkış bi ton insan, benım mıdemı bulandırıyor. bilmiyorum daralıyorum insan gorunce.
sonra param olursa rakımı alıyorum, çay bardağıma koyuyorum, neşet abimizi açıyorum neden diye sorgulamıyorum, cunku sıragelen silsile gibi bu nedenler.
sabah kalkıyorum aynaya bakıyorum, uzun suredır konusmam, cunku konusmak ıstemıyorum, anca kaptana şuradan şuradan gecer mı dıyorum o kadar. aynaya konusuyorum.
sana bi taktik, yolda yururken sarkılar soyle zaman ıyı gecıyor. ooo ben susmam *

edit peşinen: bir de istanbul da tanımadığın bir otobüse veya minibüse bin istediğin yerde in sonra eve donme yolunu ara