nasıl piç oldum anlatıyorum

Sınıfta, ben her zamanki klagib sıramda oturuyorum ebru ile, onu ikna ettim, cam kenarından kurtardım.. nilayı da kovdum (: onlar da
Necati ile bir önümüzdeki sıradalar..

Ebru, “ya ne var bu duvar kenarında anlamadım gitti, yapıştın resmen yıllardır bu sıralara” diye soruyor,

“valla işte, kendine göre avantajları var be aşkım, mesela böyle kıyıda köşede pek gözükmediğim için rahat rahat burnumu karıştırabiliyorum kimse görmeden, sonra o çıkan sümüğü duvara sürüyorum filan..bak hep benim sümüklerim dolu duvarda, tablo yaptım onlardan x)”

Gülüyor,

Sıradan bir kızdan “ıyy iğrençsinnn” gibi yapmacık tepkiler beklersiniz ama benimki,

“hadi ya? E baştan söylesene, ben de sıranın altına sürüyorum hep, sonra gene gelip bana yapışıyorlar, bir gün sen, bir gün ben oturalım duvar kenarında o zaman ben de faydalanmak istiyorum avantajlardan” deyip sırıtıyor..

Hayali iğrençliğimize beraber gülüyoruz.. yanaklarımı mıncırıyor..ben onunkileri..

Sene başı, ilk haftaları bu şekilde geçiriyoruz..

Kayda değer ilk olay, üçüncü haftanın ortasında yaşandı diye hatırlıyorum..

Evet.. artık hafızam ve ben başbaşayım.. çünkü günlük tut(a)muyorum artık…ebru yasakladı.. yazın bana geldiği günlerden birinde, odamı toparlarken eline geçmiş, bir iki sayfasını şaşkın şaşkın bensiz okumuş, ben elinde görünce, kızmadım, ya da üstünü örtmeye çalışmadım..

Aksine, aldım elime günlüğü, oturttum yanıma, beraber okuduk, ona okuttum yazdıklarımı.. yaşadıklarımı..bazı kısımlar ağır geldi, gözleri doldu kızın..ama dirayetliydi..

Hezeyanlarımdan bunaldığını hissettiğimde, bu sefer de onunla ilgili yazdıklarımı okuttum, nasıl her geceyi dua ile sabah ettiğimi, uğrunda nasıl mücadele ettiğimi..

Gördüklerinden sonra (bilhassa benim iç hesaplaşmalarımdan oluşan paragraflardan sonra filan) neler hissetti, neler düşündü bilemiyorum..

Ama kızmadı.. küsmedi…sadece, “artık günlük tutma tsigalko” dedi..”aklımıza yazalım ne yaşayacaksak…daha samimi bence.. daha değerli”

Neyse..