bir insanın ölümünden kendini sorumlu tutan birisi nasıl olursa öyleydim işte... kimsesiz, çaresiz...
nefes aldım sadece.
baktım dünyaya ama göremedim.
dedim ya size dostlarım ben bu dünyada cehennemi yaşadım...
kafam fena oldu yine hadi ben kaçıyorum.

gönül isterdi ki her şeyi en ince ayrıntısına kadar anlat.
ama istemiyorum ne yapayım.
utanıyorum.
ne bileyim düzgün cümleler kurmak istemiyorum o günlere dair. anlatmak istemiyorum ailemi.
baba kelimesini bu kadar fazla kullanmak bile canımı öldüresiye sıkmaya yetti anlatabiliyor muyum?
16 haziran-ağustos arasını siz hayal edin...

iyi uykular.