uykusuz geçen bir gecenin sabahı

ki bir kızın neden ağladığıyla ilgili belki binlerce saçma cevap bulunabilirdi ama bu ağlayış öyle değildi;
boş bir otobüste dahi içine atabiliyordu. otobüsteki boşluktan bile sakınıyordu gözlerini, cam kenarınada oturmamıştı belki bir koltuk kaykılcak kadar dahi kuvveti yoktu belki ağlarken otobüsün camından dahi destek almak istemiyordu.
dünyada ağlamaya yada sevinmeye değecek hiç bir şeyin kalmadığının ispatlandığını ama nasanın bu bilgiyi sadece benimle paylaştığını bu bilgiyi vermekle kendimide züt altına attığımı kulaklarına fısıldasam en azından arkasına dönüp gözlerini paylaşır mıydı benimle?
ineceğim yerden yaklaşık 20 dakika uzaklaşmıştım ve bu saatte muhtemelen geri dönecek bir otobüste bulamıyacaktım ama kızı takip etmeye karar verdim. bundan önce googleye hiç tanımadığın ağlayan bir kıza nasıl yaklaşılır yazmamanın ekgibliğini çekiyordum. cevizlibağ otobüsün son durağıydı acaba son durağa geldiğinin farkındamıydı? ama ben diyemezdim hanımefendi son durağa geldik. otobüsün kapısı açıldığında bile bir reflex göstermemişti. muavin cevizlibağ sondurak diyinceye kadar bir reaksiyon göstermedi.ben arka kapıdan inmeye karar verdim çünkü yüzümü görmemeliydi. tamam takip edecektimde ne yapacaktım.