ağır roman

"güneş buluttan sıyrılırken, gökkuşağının renkleri koleranın damlarında sevişti. çan sesleri, ezan sesi hafiif esrar kokusuna karışıp gökyüzünü kapladı. imparatorlar cıgaralarından babacasına çektikleri dumanı üflerken, adam mickiewicz'in şair ruhu dumana tutunup yüz yıllık müzesinden kalkarak kilisenin ıstavrozuna kondu. ağır ablalar esrarı daha kallavi çekebilmek için zıvanalar hazırlamaktaydı... " şiir gibi bi girizgah yapmıstır muallaknin evladı bir de ... alem züt oldu be salih! i aylarca dilimden düsürmemistim, aklımda bu söz kaldı,"insanın en yakın arkadaşı tekerlek olur mu uleynnnn" der salih ve hem güldürür hem de bi tuhaf şey takılır boğazına insanın. oradaki şermin (at) ın ahırda ayak üstü gibildiği sahne ve Tıbı nın karısı gibi sevdiği atının namusu kirlendi diye onunla ölmeyi seçtiği sahne de tüylerimi diken diken eden filmdir amk.