liseli ve irkci ipneler

utancımdır. her zaman derim ki insanlar kendi
başarıları dışında hiçbir şeyle övünmemeli.
güzelliğiyle, parasıyla, tuttuğu takımın
başarısıyla, memleketlisinin aldığı ödülle falan.
yine hep derim ki insanlar utanç duymamalı.
yani ben ne sınırları çizdim, ne genetiğimi
ayarladım, ne tarihin satırlarında zerre
mürekkebim var. türk olmak benim bir başarım
değil ki övüneyim. annemin karnından çıktığım
gece hangi çizgilerin içindeysem oranın
pasaportunu verip oranın damgasını vuruyorlar
kıçıma. yani bu sebeple özellikle ırk konusunda
övünmek ve utanmak kadar saçma bir şey yoktur.
ama işte her ne kadar böyle düşünsem de,
utanmaktan kendimi alamıyorum bazen.
biliyorum benim suçum değil ama ar damarım
utanmalısın diyor işte. bir katliamın müsebbibi
bir kan taşıyorum. sırf "sen kürtsün ben türküm"
cümlesi sığlığında bir çocuğun kanı akıyorsa, bin
demiyorum bir diyorum, biirrr! alın süzün
kanımı. tüm genetiğimi değiştirin, alın bu utancı
üstümden. yerin dibine giriyorum her belgeselde
her kitapta her satırda tarihin her tozunda. alın
süzün, bana ırksız bir kan verin. bir çocuğun
kanı olmasın bir kadının bir erkeğin kanı olmasın,
vahşet olmasın utanç olmasın içinde. saf kan ise
mesele, bana katliamsız bir kan verin.