verdimkactmin gunlugu defter1

iki saniye huzura gelemeyeyim zaten ya. iki saniye huzura gelemeyeyim.. bir adam vardi beni 'ayaga kalk, uyumak icin onumuzde sonsuzluk var' sozuyle tanistiran. o adam geldi az once aklima, her uykum kactiginda da gelecek artik herhalde. daha basit bir yaratik olmayi dilerdim. daha az dusunebilmeyi, daha cok uyumayi.. uykusunu alan bir 'mi' iken uykusuzlara satasirdim, huzursuzlugu ve uykusuzlugu zeki sanan insanlar diyerekten. ve icimden hep ben bu dusuncelilik halini ne zaman kaybettim sorusunu soraraktan. al bakalim, kacti yine uykularimiz. ona yazamayacagim artik, biliyorum. su dunya uzerinde belki de beni en iyi taniyanlardan biri olan o adam gitti cunku. bildigin gitti. once saskinlik, sonra terk edilmislik hissi, sonra uzerini ortup dusunmemeye calismacalar.. ve simdi onun gibi her seyi paylasabildigim ve bu paylasimi hayatimdaki en onemli seylerden biri listesine koyabilecegim bu adam bir elveda bile demeden gitti benden! veda etmeyi beceremezdin zaten, kabul. ama olmadi! gercekten olmadi bu. bu bana yapilmazdi. her ne ise, ben uyuyamasam da insanlar yarin dogan gunesle kurduklari duzenler icinde kosturmaya devam edecekler.
ve ben tum uykusuzluguma ragmen, tum dusuncelerime ragmen havadan sudan konusup onlarla iletisim kuracagim, grubun bir parcasi olacagim ve yasamaya devam edecegim. ta ki pat diye bir an bedenim yasamayi durdurunca.
sonrasi? suan sonrasi allah kerim diyerek koptum hahaha.. neyse, sokayim yani beynime de uykusuzluguma da mutlu sonla bitmeyen tum hikayelere de!