depremin hayattan kopardıkları

gerçekten de kıpkırmızı idi gökyüzü bulutlar sarmış etrafı bir anda köpekler seslerini kestiler. sanki biri kuyruklarına basmıştı kısık sesle cılız cılız havlayıp sustular.. ve bir anda gelen sert rüzgar ve uğultu... yerin derinliklerinden geldiğini hissediyordunuz. büyük bir uğultu git gide artan şekilde devam eden uğultu ve peşine sert rüzgar... bir anda alttan sanki birisi binaya vurmuştu. yerimizde zıplamıştık o sırada halen camdaydım ancak zıplamayla birlikte korkudan yere oturdum... dizlerimin üstüne çöktüm karşı binaya bakıyordum.. her yan zangırdamaya başlamıştı. yatağımın üstündeki kütüphane sallanıyordu, bir yandan kitaplar düşüyordu... donup kalmıştım ben karşı binaya bakıyordum. bina delicesine sallanıyordu aynı şekilde bizim bina da öyle... duvarlardan, kiriş ve kolonlardan çıtırtılar duymaya başlamıştım. sanki birisi eliyle duvarları eziyordu... karşıdaki bina büyük bir gürültüyle çöktü.. çığlıklar eşliğinde.. halen deprem devam ediyordu. o telaş ile cama çıktım, binanın yıkılışına an be an şahit oluyordum kafamı sola çevirdim. ve cadde boyu sıralanan binalara baktım... en uçtan başlayarak hepsi çökmeye başladı.