depremin hayattan kopardıkları

dileyen rezerv alabilirler..

Hikaye öncelikle çok uzun bir hikaye olacak kafamda bir şablon var ve çoğu şey kendiliğinden gelecek

vira bismillah...

yazdıkça değerlenmesi temennisiyle...

17 Ağustos 1999

Akşam yemeğini büyük bir sessizlik içerisinde yemiştik. Otoriter babam hep böyle olmasını isterdi.. Durup durup yemekte konuşulmaz saygısızlıktır derdi.. küçük kardeşim ve ben sessizce yemeklerimizi yerdik. Babam ise işin yorgunluğundan her zaman tv karşısında uyuya kalırdı o gece de aynısı olmuştu babam salonda tv karşısında uyuya kalmıştı. ben ise kardeşimle aynı odada yatıyorduk. Yemekten sonra odamıza çekildiğimizde küçük kardeşim canının çok sıkıldığını, uyumak istemediğini söylemişti. Uyku uyuyamıyorduk, havanın o bunaltıcı hissiyatı bize uyku dahi uyutmuyordu... ağustos sıcağı uyku dahi uyutmuyordu.. Her yan sessizdi saat 2 ye geliyordu uyuyakalmıştım.. taa ki 02:58e kadar...