sübyandım çocuktum kendimden geçtim doğrultum

ilk dönem bitmişti, bir gece hatun ile evde otururken ikinci dönem ders programlarına bakmaya başladık ders listeleri açıklanmıştı ancak moralimiz bir anda çok bozuldu, zira neredeyse hiçbir ders programımız uymuyordu bununla. o gece büyük bir kavga ettik, önce saçma bir sebepten patlak verdi kavga "bulaşıkları sen neden yıkamadın bugün" kavgası ancak kavga büyüdü büyüdü büyüdü en son " artık bu evde kalamama" geldi. son söz edilmişti. mutlak bir sessizlik... artık bu evde kalamam. kimseye yalvaracak değildim nasıl isterse öyle olsun diye geçiriyordum içimden, şimdiyse çok pişmanım ama hayat tecrübe edilmeyi bekliyordu benim için. O gece evimde kalabileceğini istediği zaman gidebileceğini ve kapımın her zaman ona açık olduğunu söyledim ama o bir gece dahi kalmak istemedi. boyu kadar bavulu taşımama bile izin vermedi. gururulu bir eda ile beni öptü yanaklarımdan sonra bi anda dudaklarıma uzun bir öpücük kondurdu. hiç birşey söylemeden bir anda döndü ve taşımaya çalışıp taşıyamadığı valizlerle gitti. nerde kalacaksın gitme yarın sana bir yer buluruz desem de hiç dönmedi arkasına... kendisi gidiyordu ve sanki o giderken etraf karanlıklaşıyor, sessizleşiyordu üzerinde deri bir ceket altında siyah kot pantolonu, gözlerimin önünden gitmiyor. simsiyah bukle bukle saçları.. ayakkabısının yerde çıkardığı gıcırtı... dün gibi aklımda hepsi... en son onu o zaman gördüm... sibel ve ayşeye kıyasla onu en son o zaman görebildim... Aralık 19 2004 saat akşam 6 civarı... karanlık soğuk bir istanbul gecesi.