elanes

her mutsuz kadın gibi etrafa boş gözlerle bakıyor, arada yemek yapıyor, bulaşıkları yıkıyor ve ifadesiz bir ruh haline bürünüp hayalet gibi dolanıyordum ortalıkta. üşüttüğümde üst üste hapşırarak rekor üstüne rekor kırıyordum. burnumu çekmek midemi bulandırıyordu. ara ara ağız büküp neden birşeylerin değişmediğine dair varsayımlar da bulunuyordum. hiçbiri tutmuyordu! aynaya baktığımda gördüğüm tek şey; güzel gözlü bir kadın. ama o kadın aynaya, her geçen gün biraz daha umutsuz bakıyor ve gözlerindeki ışığı kaybediyordu. açıkçası kendisini çok sevecek bir adamın varlığına da inanmıyor artık.

inancını kaybettiğinde anlıyorsun ki; hiçbir şeye sığınamıyor insan. kendine bile!

çünkü kimsesiz kadınlar ağlamak için bir omuza ihtiyaç duymazlar. bunun belki de en büyük nedeni; koyacakları omuzun yerini bir gün kendi omuzlarının alacağı olmasıdır. ve bir gün olur da sevgisiz bir kadına denk gelirseniz; lütfen ona sevdiğinizi hissettirin! hissettiremeyecekseniz de gibtir olup gidin!