dün akşam başıma gelen ibretlik olay beyler

şimdi beyler durumu şöyle izah edeyim. sıçasım geldi evet. ama bir müddet sonra acı ne kadar dayanılmaz olursa olsun yine de bi rutine binmişti. çünkü oturuyodum. oturduğum için. sonuçta taklar daha az baskı yapıyo ayakta olmaya göre. ulan çocuğa soğal dedim döndüm bir iki adım attıktan sonra aman allahım.. o an neye uğradığımı şaşırdım. ayağa kalkıp yürümeye başladığım için taklar daha da bir serbest hale geldi. bağırsaklar daha bir nefes aldı.. hem zütümü sıkıyorum hem koşa koşa apartmana girmeye çalışıyorum .. apartmanın kapısı kapalı artık ellerim titriyor kendimi sıkmaktan terden sırılsıklam olmuşum.. titir titir apartmanın kapısını açtım.. ama züt artık yani bildiğin diyorum kendime ulan acaba bıraksam mı zaten geldim diyorum.. ama şimdi paçalarımdan falan akar apartman tak olur diye de yapamıyorum.. bu düşünceler hep saniyelik beyler ama o an o durumda harbi bunları uzun uzun yaşıyosun