insanlıktan çıkış hikayem

eskiden hep kendime özen gösterirdim. bir gün öncesinde duşumu alır sakalı bıyığı keser cillop gibi olur sabah ta cillop gibi dışarı çıkardım. ama baktım insan olmak prim yapmıyor. gerçekten yapmıyor.

kaç kere kendinize "lan yarın buluşucam biriyle dur bi duş alayım , sakalları keseyim , saçları yıkıyayım , erken yatayım , sabahta çakı gibi zıplayayım yataktan" dediniz ? Ben çok dedim. nerdeyse her gün öyleydim. olmuyor.

artık insanlar iğrenç , aşşağılık , birbirinin üstüne basarak bir yerlere gelme çabası güden ,saman altından suyun dıbına koyan tarzda.

kaç kere kendinize " lan ne kadar düzgün adamım ben ya vallahi kendimi çok seviyorum ben" dediniz ? ben her gün dedim. ama öğrendim ki aslında öyle biri değilmişim.

insanlar sizi siz yapan özelliklerinizden ne zaman iğrenmeye başlarsa o zaman bişeylerin ters gitmeye başladığını anlarsınız. peki hayatınızda herşey ters gidiyorsa neyin ters gittiğini nasıl anlarsınız ?

farz-ı misal bir çift görüyorsun , el ele hahara huhora gülüyolar , neşeliler , sevinçliler. allah aşkına kendine hiç sormadın mı " lan olm benim ne eksiğim var ?"

çok sordum ve cevaplarını da yavaş yavaş buluyorum.

asi tavırlar sergilemiyorum. her olayın inciğine cinciğine bakar öyle yorumlarım. lapadanak dalmam. bu yüzden kaybediyorum. çünkü ne kadar irdelersen o kadar sorun , ne kadar sorun çıkarsa kafanda o kadar çok soru işareti beliriyor. ama yapamıyorum , hep sorguluyorum.

salak insanlara prim vermiyorum. istesem de veremiyorum. toplumun zeka seviyesi az çok belli , uzun lafın kısası insanlarla anlaşamıyorum.

(içinizden "lan o kadar zekisin niye 3 yıldır üni kazanamadın eşşek" diye geçiriyo olabilirsiniz. evet kazanamadım. bu yıl da gibindirik bir bölüm yazıp yoluma bakıcam. bu dünyada herkez iyi yerlere gelecek diye ne bir kaide ne bir kural var. herkez kendini az çok biliyor..)

insanların arkasından konuşmuyorum. insanların arkasından konuşup onları yerlere serip kendimi göklere çıkartacak cümleler kurmuyorum. belki de bu yüzden yüzüme gülüp arkamdan sallayanların hala yüzüne gülüp iyi düşünmeye çalışıyorum.

insan hata yapar diyorum kendi kendime , yaptıkça düzelir , yaptıkça pişer. peki ya hayatı hatalar-yalan üstüne kurulu olanların şu andaki refah düzeyi ve hayatının güzelliğini görünce napıyorum ? deliriyorum..

her hata yaptığımda aklımdan 2 şey geçiyor. -hata yaptıkça hatalarının farkına varacaksın , -olacak birşey olsaydı olurdu , olmadığına göre olmayacakmış..

tekrardan zamanını ayırıp "ne diyo bu bir bakayım" diyerek okuduğunuz için sağolun. hayatta böyle biri de var..