panpalar bu öğlen eve getirdiğim kıza

panpacım sen takip edilmiyor sanıyorsun ama uyuduğum süreler dışında ve pazar günleri dışında 2-3-4 saatte bir sürekli bakıyorum. ama her zaman da zart zurt söze girmiyorum sadık okuyucu kitlendenim ben de.

sen diyorsun ki alıştım yalnızlığa. şimdi bir şeyler değiştirmeye çalışıyorlar. zannetmeki biz çok mutluyuz. neler neler var neyse geçelim bunları. bir gün yüzyüze gelirsek o zaman uzun uzun konuşuruz. sen iyi kötü alışabiliyorsun yalnızlığa peki biz belki de sadece ben (belki bu yaptığım şey de bile sadece ben varım yani bunda da yalnızım) yalnız değilmiş gibi davranmaya çalışıyoruz. etrafa sahte gülümsemeler atıyoruz. hiç bir şey gibimizde değilmiş gibi göstermeye çalışıyoruz. lanet bilgisayarın fan sesi olmasa nefes alışımı geçtim kalp atışlarımı bile duyuyorum. arkadaşım yok mu? var. hem de sonuna kadar güvenebileceğim arkadaşlar. fakat nereye kadar? hergün herkesi sırayla arayıp telefonda konuşamam ki. konu arkadaş filan da değil ruhum yalnız, kalbim yalnız. üstelik bu durumu değiştirmeye değecek insan, cesaret, özgüven vs vs vs de yok. emin ol yaşadıklarımdan sonra buna dermanım da yok. bence benim gibilerin hali daha acınası. sen en azından durumuna uyum sağlayabilmiş ve yoluna devam edebiliyorsun. peki biz dünyanın en bariz yalanlarını söyleyen acizleriz.