ölü bir adamın hayat hikayesi

@240 evet kanka köpek konuştu. yetmedi dudaklarından öptüm köpeği.

gece beraber uyuduk. evden dışarı çıkamadı hiç.
günler günleri kovaladıkca aklımdan hiç çıkmamaya başladı liza.
bankda oturuyordum. selin geldi uzaktan.
uzak, gittikce yakınlaşıyordu
yanıma geldi.
"-arkadaş kalalım mı dedi.
- gibtir git dedim"
yine aynı replikler.
deniz ve selinin küçük çaplı konuşma girişimleri oldu okuldayken.
zaten onlara olan güvensizliğimden
ve lizayı hiç bırakmak istemediğimden
hiç bir kızı düşünmeyip, hiç bir kızla neredeyse konuşmayıp
hiç bir kıza bakmamıştım bile.
eve gittiğimde hep lizanın eli omuzlarımda beni desteklemek için duruyordu
başka kimsenin eline ihtiyacım yoktu.
hiç bir kızın verdiği rahatsızlığı gibime takmayarak lise1 i bitirdim
teşekkür ile.
yazın evden hiç ayrılmadım.
ayrılmadım ki lizadan ayrılmayayım diye.
babam izmire yerleşmiş, orda evlenmiş beni görmek istediğini söyledi
- tamam diye yanıtladım annemin bu söylediğini.
sabahı parktan salıncağın üst tepesinde demir vardır ordan attım kendimi kolumun üstüne düştüm
akşamı doktora gittik. kemik kayması oldugunu söyledi
alçıya aldılar kolumu. 2 aya iyileşir dediler
babama gitme işini yatırmıştım ama.
ve inanın; lizayla kalma mutluluğu kolumun acısını 0 a indirmişti.
yazın ne deniz yüzü görmüştüm, ne selin
ne suya girmiştim, ne dışarı çıkmıştım.
varım yoğum liza;
suyum, aşım, liza.