beyler hayattan zerre tad alamıyorum

O kadar aşağılanmıştım ki kabullenmiştim artık bütün insanlar üstündü benden. Ben her takta kabahatliydim. Babam aptalca bi sebeple gelip döverdi beni, ben üzülürdüm babamı sinirlendirdim diye. annem hep babanız şunu bunu yapıyo sıkıntı çekiyo der dururdu bize. ben çok severdim babamı, o beni sevmezdi. bu yüzden ona bi evlat gibi değil köpek gibi bağlanmıştım. Çocuk kalbi işte. aklımı, beynimi gibeyim... Ulan hep yaranmaya çalıştım babama. Gözünün içine bakıyodum resmen bi güldürebiliyim diye. Ama o beni adam yerine bile koymuyodu resmen gözü görmesin istiyodu beni. Şimdi o zamanki komşular görse bu yazıyı haksızlık ettiğimi düşünürler. Ama dışarıdakiyle evdeki bir değildi. Okuluna gittiğimde arkadaşlarının yanında güleryüz gösterirdi bana. Ayıp olmasın diyeydi heralde. Ama evde beni hiç adam yerine koymadı işte. Şu yaşa geldim daha babama kişisel bi problemimi anlattığımı ya da oturup düzgün bi sohbet ettiğimi hatırlamam.