bir rezidansın 45inci katında yaşıyorum

part 12 -

asansörün kapısı yavaş yavaş açılmaya başlamıştı. kapı tamamen açıldığında herkes şaşkındı!

ben: burası lobby?
polis: hey bir dakika, tanrı aşkına neler oluyor burada

kadın boynundaki haçı alıp öptüğünü gördüm ve asansörden indik. resepsiyona doğru tedirgin adımlarla ilerliyorduk.

polis: ben önden giderim, siz burada kalın hemen geliyor
kadın: hayır biz de gelicez.

polis bir süre kadına ve bana baktı...

polis: tamam gelin

resepsiyona doğru ağır ağır yaklaşırken bir şey oldu... bir sallantı gibi birşeydi. yine deprem oldu sandık biraz duraksadık. ayakta durmakta güçlük çekmeye başladık çünkü sarsıntının şiddeti oldukça artıyordu. işin garibi, hiçbir avize sallanmıyor, hiç kimse bir yere kaçışmıyordu.

polis: hey tamam durdu galiba
ben: tamam da nasıl olur da bunu kimse umursamaz ve nasıl olurda bu gibtiğimin avizeleri sallanmaz.
kadın: biri rüyada olduğumuzu söylesin lütfen!
ben: burası sürvayvııııır beylerrrrrr herşeyyyyyy gerçekkkkkkkkkkk (şaka lan bunu zütümden attım şuan)

resepsiyonun başında bir polis memuru ve biraz kalabalık bir topluluk vardı. oradaki adamın yanımdaki polis memuru olduğuna yemin edebilirdim!

ben: bu, bu bu sen değil misin?
polis: tanrı aşkına ben siyah değilim ki!

kadın çantasından makyaj çantasından çıkarttığı aynayı uzattı ve polis aynada kendisini gördü

polis: ammmann tanrım bu da kim!