nasıl piç oldum anlatıyorum

http://fizy.com/#s/12lkmb

Babam bizi eve bıraktıktan sonra, bursaya sürdü arabasını..annem sonra otobüsle dönecek artık..

Tolga bizi karşıladı, annemle bir olup üzerime geldiler, taşak geçtiler benle bir süre (:

Daha önceleri üzerinde yaşananların mazisi epey kabarık olan divanda bu kez annemin yatacak olması ne kadar da ironik,

“anne, sen yatma orda ya, cenabet o divan valla” –diyemedim tabi..

Anneyle ilk gün..akşama yenilen harika yemekler, sanki çok tarzımızmış gibi, tolga-ben-annem oturup televizyon izlememiz ve saçma sapan şeylere gülüp eğleniyor gibi gözükmemiz..belki tolga ve annem eğleniyordur yani bilemiyorum..zaten epey eğlendi onlar bugünün başından beri benle gır gır geçe geçe..

Gece 12 de zorla uyutuldum..

Ertesi sabah 10 da kaldırılıp kahvaltı ettirildim..

Okula filan gitmiyorum..canlı müziğe de gidemedim…zaten annemlerin haberi yok..artı, benim de gidesim yok…

Hatta artık hiç gidesim yok…sanırım bırakacağım…

Daha önce, şarkılarımı buseye söylediğim, onunla anlam bulan, artık her bir dekoru..masası, sandalyesi..avizesi, mikrofonu, gitarı..perdesi..insanları..şarkıları, bana onu hatırlatacak olan o yere,
“bizim kafe” ye, bırakın şarkı söylemek için gitmeyi, oturmaya bile gidemem herhalde..

Buseyle beraber, kaybettiğim şeylerden sadece bir tanesi daha işte…

Şöyle bir bakıyorum da…çok değil, bundan 2-3 ay önce, her şeyi olan bir adamdım ben…her şeyi…

Sağlığı…huzuru…sevdiği…seveni…

Sporcuydum ben…kick taks yapar, basket oynardım…

Vicdan sahibiydim…sosyal sorumluluk projelerinde, insanlara yardımcı olur, moral eli uzatırdım..

Dost sahibiydim…gözüm kapalı peşinden gideceğim, uğruna her şeyi göze alabileceğim “kanka” larım vardı benim..

Müzisyendim…iyi kötü, şarkı söyler, eğlenir..insanları eğlendirirdim…

..şimdi ne var elimde?..

Hepsini kaybettim…tüm bunların hepsini…hatta o, sürekli elimde olduğu için şükredip, pollyannacılık yaparken sığındığım bir numaralı bahanemi, “sağlığımı” bile kaybetmiştim..kısa süreliğine de olsa…

Her şeyi kaybetmiştim..

Artık ne sporcu..ne müzisyen..ne de aşık bir adam değilim…eski kadar çok, iyi arkadaşım da yok benim…

Sevdiklerim azaldı…sevenlerim tükendi benim…

Yalnızım şimdi…ve aslına bakarsanız, belki de “rahatsız edersin beni” diye dalga geçtiğim, iki metre sağımda, divanda uyumakta olan o melek yüzlü kadın, benim tek gerçek varlığım…

Ana gibi yar olmaz derler…ağlarsa, anam ağlar derler…garib anam benim…oğlunun başında bekliyor şimdi de, hudutta nöbet başındaki bir asker gibi…

Aile..

Aile çok önemlidir beyler..

Aile, her şeydir…gerçek olan tek şeydir…sarılın şimdi gidip babanıza..annenize..hala sarılabileceğiniz ana babalarınız eğer varsa…