birileri hep anlatır

göründüğüm gibi yazamasamda hissettiğim kadar güçsüzüm be panpalar
herkes tarafından boş verilmek istemiyodum bu hayatta...
suç bende mi ? pek alakam yok fakat eyvallah pekala.. arkadaş
beni anlamanın tek yolu var gözlerin olmalı kan çanağı
tek parlayan bilgisayarımın ekranı ve odam karanlık bu akşam
beni bu hale getiren güzel şey eserinle gurur duy dilediğince alkış al...
çocukken de böyleydim bilirsin ben hiç değişmedim nasılsa...
kardeşimin kırdığı vazolardan sebep dayak yiyordum babamdan...
sokaklarda büyüdüm dokuz kat top ve ezanlar bir kaç arkadaş toplanıp üst mahalle ile kavga eder sonra alay eder gülüşürdük...
çocuk der geçerdin tanısaydın o sıra... okul sıralarında bir ekmeği dörde bölüşecek kadar yürekliydik ayrıca...
o yürekle sevdim seni ne bilirdim bu denli kolay harcıycan...
gözlerim nedenmi nemli altları neden mi mor sanma bir kız için ağlıyorum panpa sanma içim o kadar boş...
beni ben gibi anlayan yok zaten hiç bir zaman da olmadı
sana değer verdim kusura bakma git o pekekentin ol malı...
ağzımı açamıyorum çünkü hıçkırıklar yutuyorum bu sıra boğazıma batıyor kılçık kadar olsa dahi anılar... bi dağ gibi...
başıma gelen son kötü şey değilsin bu ilk defa da olmuyor...
tamam lan işte bu dediğin her insan seni yanıltmaya doymuyor...
hayal kırıkları umutsuzluk ve hüzün... herkes bir rol oynuyor... herkesin maskesi var...
onlar var ya işte onlar "para her şey demek değil" diyen yalancı pinokyolar...