hayata sakso çekerek yaşam savaşı vermek

altı yaşımdaydım.bir kavanoz kapağına kağıttan kestiğim balıklar koymuştum. orası benim 'havuz'umdu. nereye gidersem gideyim balık havuzumu yanımda zütürüyordum. rengarenkti balıklarım. melek balıkları, yannan balıkları kürrek balıkları.her neyse. hayalimde en güzel en nadide balıklar ordaydı.ne kadar balık gördüysem işte o güne kadar. çoğunu da hayal ediyordum. sonra annem bir gün farketti havuzumu.bir şey demeden alıp savuruverdi. sokaktaydık.çöplük gibi bir şeye döktü balıkları. ağlamadım.zaten ağlamak pek sökmezdi. yani bizde yoktu öyle şeyler. aman neden ağlıyorsun bilmemne diye soran olmazdı. çok çok bir tane okkalı yerdim suratıma. neyse,benim hayaller döküldü gitti kısacası. nerdeyse bir okyanus dolusu balık döküldü sokağa. çırpınmaya başladılar. yapabileceğim bir şey yoktu. arkama baka baka gittim.o gün bu gün gözüm arkada yürüyüp duruyorum. balıkları döke döke gidiyorum. arkamda bıraktığım yol balık halinden farksız.