yer yarilsa da icine girsem denilen anlar

on yıl kadar önce bir akşam saati izmir alsancak'tan üçkuyular otobüsüne biniyorum. hala öyle midir bilmem ama o zamanlar otobüs expres olduğu için sahil yoluna çıkınca hiç durmadan üçkuyular'a kadar gidiyor, ben de nasılsa hiç kimse üçkuyular'a kadar inemeyecek diyerek otobüsün en arkasındaki basamaklara oturmuşum, sıcaktan içim geçmiş halde durağa kavuşmayı bekliyorum. otobüs tam üçkuyular'a yaklaşırken kıçıma şimsek gibi bir sancı iniyor, acıyla bağırarak oturduğum yerden fırlıyorum. can havliyle arkamı döndüğümde görüyorum ki 160, bilemedin 150 yaşında bir amca kıçımın çatalına indirmiş tekmeyi, hem de duran topa vuran usta ayaklar gibi indirmiş, kırmış kıçımın çatalını amcam. ben gözümden istemsizce dökülen yaşlarla ağlamaklı ve sinirli olarak soruyorum amcaya "amca ne yaptın ya?" diye, "kalksana pekekent, inicez biz" diyor, otobüste herkes koparıyor kahkahayı, ben daha çok sinirleniyorum "e amca ben de inicem zaten burda, insan gibi söylesene" diyorum belki biraz daha ağlayarak ama amcada geri vites yok, hala veriyor fırçayı bastonunu sallayarak, o kadar da sinirli ki bana takma dişleri fırlayacak neredeyse amcamın, o dişler ısıracak ağzımı yüzümü. ben yediğim tekmeyi ve yerlere düşen gururumu alıp uzaklaşıyorum otobüsten gözlerimde yaşlar ve kıçımı oğuşturaraktan, arkamdan kopan kahkahalar bana uzun süre eşlik ediyor.