en duygulu anılarımızı yazıyoruz beyler

neyse ben başliyim..
geçenlerde belediye sosyal yardımlaşma derneği engellilere 200tl yardımda bulunuyomuş.. kardeşim de işitme engelli evrakları hazırladım falan.. gittim alacağım yere.. sabah saat 9-10 falan.. o binaya dogru gidiyorum amaneler görüyorum.. benim kardo allaha şükür sadece işitme kaybı var akıllı cin gibi bin.. cihazla duyma konuşma da var.. neyse ilerliyorum binaya dogru..
bahçeye oturdum.. acıkmıştım bi simit aldım..
yiyorum.. 4-5 yaşlarında minicik bi kız çocugu.. geldi yanıma.. galiba zihinsel engelliydi..
ama nası tatlı gülümsüyo.. simide el attı.. böldüm verdim.. aldı eline koştu babasına falan..
babasının kendi kızına bakışına baktım.. o haline.. o gözlerindeki yorgunluğa.. sessiz sessiz kızına bakışına içinden geçenleri hissettim..

sonra yana döndüm.. kapıda yetim ve öksüz engelliler bölümü yazıyodu.. onlar ordan alıyomuş.. kapı açıldı.. çıkan çocuk otizm hastasıydı.. bi engelli çocugun ailesi neden ölür ki beyler ??

o an ne biliyim.. dedim ki gibeyim böyle dünyayı be.. şu insanlardan tanrı ne istiyo dıbına koyim.. neden bu kadar acı veriyo..
ailelere o çocuga.. ne günahı vardı oçocugunda doğuştan hayata bu kadar yenik başlıyo.. aileleri..
bi sigara yaktım..
gözlerimdeki yaşı sildim dıbına koyim.. o kızın babası görmesin dedim.. belki acıdım sanar gurur incinir diye..