nasıl cinlere inanmaya başladım anlatıyorum

sabah bi kuş gibi hafif kalktım. sanki dünyam değişmişti, sanki anlattığım hiçbir şeyi yaşamamıştım. ne yengem huursu, ne dayım pekekenti aklımdaydı. hocanın söylediklerini bile giblemiyordum. fakat bu huzur çok sürmedi ve ertesi gün elif'in kaydını okuldan aldıracağını duymamla dünyam gene yıkıldı başıma. çok aktif bi ilişkimiz yoktu. zaten o yaşta yapılacak şey de maksimum öpüşmektir ki o da imkansız gibi bişeydir. ama her şeye rağmen onun varlığı her zaman bana iyi hissettirmiştir. açıkçası kendimi suçlu da hissediyordum biraz elife olanlardan, biraz da bundan yanında olmak istiyordum. ama onun artık gücü kalmamıştı. sadece olanlar da değil. bu kadar erken yaşta aldığı ağır ilaçlar, hasar gören akli dengesi, dolayısıyla başarısızlık. yeniden başlamak istiyormuş her şeye. bensiz mi diye sordum? bi müddet en azından dedi, bir müddet görüşmeyelim, yeni hikayelerimiz olsun, belki biraz mutluluk iyi gelebilir ikimize de dedi. aşk nedir elif dedim? aşk bazen vazgeçmektir dedi. o an bi kız için ilk defa ağladığım andı.