nasıl cinlere inanmaya başladım anlatıyorum

elifi geçtim beni de geçtim artık ibre babama dönmüştü. babam almıştı ihaleyi. fevkalade tırsıyordum. okulda değilsem gözümün önünden hiç ayırmıyordum onu. arada uyurken kontrol ediyordum nasıl diye. bi gibim de olduğu yoktu açıkçası. 1 hafta falan böyle gitti. pazartesi okula gittim, erken çıktım. önden bi elifi de görürüm falan demiştim kendi kendime. her şey güzeldi çünkü. kabuslarım azalmıştı, duymuyordum da artık nolduğunu bilmediğim şeyleri. elif de biraz toparlanmıştı. eskisi gibi değildi tabi ama yine de biz beraberdik. öğlene doğru okuldan erken çıkıp bişeyler atıştırmaya gittik. yedik içtik, iyiydi moralim yalan yok. çok geç olmadan da eve geçtim. evde kimse yok. bitek bizim yardımcı var o kadar. nerdeler dedim. sizin haberiniz yokmu küçük bey dedi? neden haberim yok mu dedim? beyefendi kalp krizi geçirdi, internationaldalar dedi. heeeeh dedim olacağı buydu anasını gibiym, gene yaptı numarasını huur, hem de beni iyi bi giberek. ben tabi ağlamaya başladım, atladım taksiye hemen yeşilyurt. bi yandan ağlıyorum bi yandan sakinleşmeye çalışıyorum ama mümkünü yok sakin olamıyorum. taksiciden bi sigara istedim.