Kayseri Lisesi'nin arka kısımlarında boş kullanılmayan bir ev vardı çatısı yarı yıkık.
Artık orada kalacaktık... Başımızı sokacak çatısı yıkık da olsa bir ev bulmuştuk.
ilk akşam gelen giden olmadı.
Sabah herkes kalktı, çalıştığı yere gitti.
Cebimiz çok para görmüyordu belki ama o yaşımızda kimseye muhtaç olmadan, dilenmeden pis işlere bulaşmadan günlerimiz geçiyor karnımızı doyuruyorduk.
Günleri bu şekilde geçiyordu.
Oraya gelip gitmemiz dikkat çekmiş olacak ki akşam saat 8 gibi 5-6 kişi geldi.
Selam verdiler ilk önce.
- Hayırdır arkadaşlar ne ayaksınız eve mi çöktünüz? dedi aralarından birisi.
- Hayır sadece bir müddet burada kalacağız, dedi Sülo.
- Siz kimsiniz lan kimden izin aldınız? dedi aynı kişi.
Biz kavga gürültü çıksın istemiyorduk.
Çünkü adamların çöplüğünde ötmek hem olmazdı hem de kalacak yer aramak zorunda kalacaktık.
- Abi uzatma kimseye zarar vermeden oturuyoruz hadi işine bak sen, dedi Eren.
- Kime atarlanıyorsun lan sen veled, dedi Eren'e.
Eren'in üzerine doğru yürüyünce hepimiz birden ayaklandık.
Oğlan geri çekilmedi diğer arkadaşları da geldi yanına.
Hemen hemen bizimle ya aynı yaştalar yada 1-2 yaş büyüktüler.
Ortalık karışacak gibi duruyordu.
- Tamam beyler gidiyoruz hadi toparlanın, dedim.
- Ben gelmem abi, dedi Eren.
inat bin onu oradan zütürmeyi hiç denemeyecektim. inatçı birisiydi ve kimse dediğinin aksini yaptıramazdı.
Karşımdaki çocuğa bakarak "gitmiyormuşuz beyler nolcak" dedim.
Bize atar yapan çocuk direk Eren'e yumruk salladı.
Bir anda ortalık altüst oldu. Herkes birbirine girdi, Eren idare ediyordu ama Ömür ve Alpay'ı korumak için Sülo'yla onlara dalanlara da saldırıyorduk.
O arada 3-5 yumruk yiyorduk. Yıkılmadık.
"Aaahhh!" diye bir ses ile herkes bir anda durdu.
Eren ve o atarlanan çocuğa baktı bir anda herkes.
Oğlan bacağını tutuyordu ve üzerine basamıyordu.
Eren'in elindeki bıçağı yanan mumdan ve pencereden düşen sokak lambasının ışığından görmemiz zor olmadı.
Arkadaşlarından bir ikisi elini cebine attı bıçak çıkardı ama bıçaklanan oğlan yere düşünce arkadaşları da çocuğa sarıldı hemen çıkardılar oradan, bizde ayrılmak zorunda kaldık.
Çünkü geri geleceklerini biliyorduk.
5 Tepeler'e doğru gittik yine kimse konuşmadı.
Çünkü konuşacak ne halimiz kalmıştı ne de üzerimizden o şoku atabilmiştik.
Aramızda sadece birisi daha çok kendi kendine konuşuyor yeri geliyor küfür ediyor yeri geliyor katil oldum ben yandı gençliğim diyordu. Bu Eren'di kimse bir şey diyemedi.
Eski kaldığımız yere gidene kadar Eren de sakinleşmişti.
Eren'in yapısında vardı zaten bu genlerinde kanında vardı.
Belki başkası olsa bu kadar kolay üzerinden atamazdı.

Bu sefer kalabalık bir anda
-"Ablam iyimisin? Bacım iyi misin" diye, Sülo'nun annesini ayıltmaya çalışmışlar.
Ama annesi ayılmak istemiyormuş, kapanan gözlerinin bir daha açılmasını, o manzara ile bir daha karşılaşmak, o manzarayı bir daha görmek istemiyormuş.
Aradan 15 dakika geçmiş, ambulansın sesi duyulmuş, Hava ikmal'in önündeki ışıklardan, sağa dönmüş ve ileriden tekrar sol, tekrar sağ yaparak ara sokaklara dönerek gelmiş olay yerine ve ardından polis gelmiş.
Polis merakla artan kalabalığı dağıtmaya çalışmış. Ambulans ise ilk müdahaleyi yapıp annesini ve babasını aldığı gibi önce meydandan geçerek istasyon Caddesi'nden ilk ışıklardan sola dönerek Hastane Caddesi'ndeki devlet hastanesine getirmişler.
Babası direk ameliyata alınmış, annesi ise kocasının ismini sayıklayarak hala baygın yatmış gözlem odasında.
Yapılan müdahale sonrası gözlerini açmış...
-"O nasıl? Nasıl oldu iyi mi?" olmuş ilk sorusu...
Ölümü aklına bile getirmek istemiyormuş çünkü.
Hemen ayaklanmak istemiş, koşarak kocasının yanına gitmek istemiş ama hemşire ona engel olmuş ve dinlenmesi gerektiğini söyleyerek kaldırmamış.
Çabalamış ama gidememiş, hayat arkadaşının yanına. O gitmeden haberi gelmiş hayat arkadaşının, artık hayata gözlerini kapadığının ve sonsuzluğa doğru gittiğinin haberi.
Kadın feryat figan bağırmaya başlamış. Sakinleştirici vurmaları uzun sürmemiş, ama yüreği yanıyormuş. Artık hayatta sadece Süleyman'ı kalmış, birden aklına Sülo gelmiş hemşireye işaret ederek.
-"Süleyman, Süleyman'm evde tek başına" demiş.
-"Polisler komşunuza emanet etmişler" demiş, hemşire.
Azda olsa ferahlamış kadın ama hala yanıyormuş yüreği sessizce iç çekerek ağlamış.
Başını koyacak bir omuz bulamadığı için, elinden tutup kaldıranı olmadığı için, kimi kimsesi olmadığı için tek başına yalnızca, sessizce ağlamış.
Bir müddet sonra polisler gelmiş kadının yanına, olayları aydınlatmak için bir kaç soru sormuşlar. Ağlayarak cevaplamış sordukları soruları.
Kısa bir hayat hikâyesi anlatmış polislere kanlılarının olacağını söylemiş ve uzun sürmemiş ki katiller yakalanmış, memleketlerine giderken. Annesi Sülo’yu tek büyütemeyeceği için onu çocuk esirgeme yurduna bırakıp arkasına baka baka ağlaya ağlaya gitmiş.

Yıllar sonra Sülo'nun sorması ile Murat abi anlatmıştı...

Ertesi gün dudağım patlak, gözümün altında biraz morluk ve şişlik ile dükkana gittim.
Beni gören Akın abi.
- Hayırdır Samed noldu? dedi.
- Abi önemsiz bir şey, arkadaşım ile biraz kavga ettik, dedim.
- Yok demi sorun, dedi.
"Yok abi" diyerek söylediğim yalanı daha fazla uzatmadım oda uzatmadı.
Bizimkiler de buna benzer yalanlar söylemişler soranlara.
Bir daha gitmedik o eve, gidemedik.
Eren çok zorladı abi gidelim ne olacaksa olsun diye ama müsaade etmedim.
Eren zor birisiydi ama dinlerdi beni.
Havaların sıcak olmasından dolayı pek kapalı bir yerin önemi yoktu.
Ama kışın neler yapabilirdik hiç bilmiyordum o zamanlar.
Zaman zaman aklıma geliyordu kara kışın gelecek olması.
O günlerde ev kiralamak aklıma gelmişti.
Onun için birkaç emlakçı gezdik kiralar yüksek gelmişti onun haricinde ise kimse bize ev vermedi.
Ya da vermemek için yüksek söylediler fiyatları.
Sahabiye Mahallesi'nde ucuz ve eski evlerin olduğunu duymuştum.
Bir gün iş çıkışı bizimkilerle birlikte, 2 grup olduk kiralık ev aramaya başladık.
Bir parti teşkilat binasının oralarda eski 2 katlı binanın 1. katındaki evde kiralık yazıyordu. "Galiba evi bulduk" dedim kendi kendime.
- Abi ne diyorsun olur mu bu ev, dedi Ömür.
- Yarın bir görüşelim inşallah olur, dedim.
Oradan ayrıldık, yarın olsa da ev sahibini arasak diye beklemeye başladık.
Saatin verdiği rahatlıktan dolayı yavaş yavaş, aheste aheste yürümeye başladık.
Evin kirasını biran önce toparlamayı kararlaştırdık.
Yarın olduğunda iş çıkışı direkt evin olduğu yere gittik.
Bizim aklımızda olan, adamın telefonu yada iletişime geçebileceğimiz bir şeyler bulmaktı.
Şansımız yaver gitti ki adam birilerine evi gösteriyordu.
Sülo ve ben adamın yanına gittik. Diğer eve bakanlar gittikten sonra.
- Merhaba abi bu evin sahibi sizsiniz galiba? dedik
- Evet benim delikanlı, dedi ev sahibi.
- Benim ismim Samed, buda arkadaşım Sülo
Sizin de razınız olursa, biz bu evi tutmak istiyoruz, dedim.
Adam önce beni sonra Sülo'yu baştan aşağıya bir süzdü.
- Sizin aileniz falan yok mu, kendi başınıza mı tutacaksınız evi? dedi.
Sülo yetimhane diyecek oldu. Söze hemen ben atladım.
- Abi biz Kayseri'nin kasabasında oturuyoruz, ailemiz orada şuan ben Kapalı Çarşı'da çalışıyorum arkadaşım da lokantada, okullar açılına kadar devam edeceğiz çalışmaya sonra ailem de gelecek dedim.
Adam düşünerek bize bakıyordu.
- Kirası ne kadar abi, dedi Sülo
- Aylığı 150 TL, dedi ev sahibi.
Bu bizim için büyük bir paraydı. "Nasıl ödeyeceğimizi bilmeden tuttuk evi" dedim.
-Daha size veriyorum demedim, dedi ev sahibi.
Biraz bozulmuştum ama gurur yapacak sıra değildi şimdi.
Adam bir bana bir Sülo'ya baktı tekrar
- Gençler, dedi. Sustu…