sigara

sen mi yanıyosun ben mi

Bırakmak zorunda kaldığım meretin tek özlediğim yanı gece sokak kaldırımında, ışığın altında, çok hafif soğuk esen rüzgar eşliğinde marlboromdan tek alıp yakmak, ama o teki yakarsam kendimi de yakarım ulan adi, ulan şerefsiz.

Bazı anlar vardır sigarayla süslenmesi gereken.O anlar geldiğinde içmeyen adama bile “ulan içseydim tam şuan yakardım”dedirtir. Gece vakti hafif rüzgar esiyor gece lambası sizi aydınlatıyor yanağına bi öpücük kondurdu rüzgarla dans eden saçları arasında gözleri sana gülüyor yine. Vedalaştıktan sonra ilerlemeye başladı gecenin sessizliğinde.Çakmağınla seslendi sokak. Dumanı içine çektin gözlerin hala onu izliyor. Kafasını çevirdi yine o ömre bedel gülüşlerinden birini attı ve önüne dönüp devam etti. zütümden uydurduğum bi senaryo olsa da bu ve buna benzer bazen mutluluk bazen hüzün anlarını süsleyen bu meretin ciğerimi gibmesine izin veriyorum.

Farkında olmadan azaltmışım.

buna bağımlı olan aptallar görüyorum amk harbi salaksınız insan buna nasıl bağımlı olur ki

içime dolduğunu hissettiğim dumanın oturuşu mu yoksa acıların mı.

ne gereği vardır?