Bugün bir yangın yeriyim. Keskin sirkeyim. Zararım kendime diye avunuyorum.

Uzun süredir kafamla aram bozuk ve bu satırları yazmak için sigara içmem lazım... Sanırım yeterli dozu alabilirsem eski berraklığıma kavuşabilirim yada sadece ciğerlerim çürür.

Soba dumanı solumaktan mutlu olmaya başladım, işler yolunda değil. Yeni kararlar aldım ama uygulamak için yerimden kalkamıyorum. Dış dünya bana göre değil. Sanırım yok oluyorum.

Tam evin reisliğine yükseliyordum ki ayağımı kaydırdılar.

Derdimi gibeyim.

Rüzgar kadar anlasan. Fırtına koptu diye susmasan.

Olmadı.
Şimdi kimi suçlayacağız?

Benden adam olmuyor.

Düş yakamdan düş delisi.

Hiç düşünür müsünüz? Eylem olarak.

Gün kimseye aydınlanmaz sadece gece bizden vazgeçer.

insanları her zaman duyguları zor duruma sokuyor. Düşünmek güzel ama hissetmek tam bir baş belası.

Dinlerken iyi dinliyorum da ilerisi yok... Akıl vermek falan bana göre değil.

Tepkiler...
Korktuğum ya da çekindiğim.
Sanki herkes benim hakkımda konuşup benimle dalga geçiyormuş gibi. Biliyorum ama bilmek yetmiyor bazen.
Kendimi dinlemiyorum.
Dinleyemiyorum.

Mini mini bir şizofren var

edit: ben bunu ne zaman yazdım lan

Bir şarkı vardı eskiden... Çok güzeldi.

Huzuru özledim.
Hiç yanıbaşımdan ayrılmadı lakin onunla yaşayamadım günlerimi.

Merdümgiriz demek... Anlıyorum.

Kalabalıklardan nefret etmek de bir hastalık sanırım. Popülasyondan da...
Dinlenilen o salak şarkıları dinlemiycem, saçımı herkes gibi kestirmiycem, o tarz dediğiniz moda dediğiniz gibik şeyleri giymiycem. Sizin gibi düşünmüycem.

Dünya bir yöne giderken tersine gidicem.

10 yıl sonra kendimi herhangi bir yerde göremiyorum. Fazla seçenek yok ya tak yoluna öldüm ya da zamanda yolculuğu mümkün kıldım.

bir tanesi neyine yetmedi dıbına soktuğum kapat şunu gürültü kaldırmıyor kafam!

Bazen insanların yüzlerine "SAHTE!!" diye haykırmak istiyorum.

Bazen garip bir duygu çöküyor üstüme. Boğazımı sıkıyor, bir şeyler istiyor benden ama anlamıyorum, anlaşamıyoruz.