nasıl piç oldum anlatıyorum

http://fizy.com/#s/1aiimc

Pazartesi günü…

Bugün okulun son haftası…

Vay be..üç yıl geride mi kaldı? Kalıyor…insan ömründen üç yıl…hem de ne üç yıl ama…

Sabah sınıfa girince, direkt nilay karşıladı beni, söz verdiği gibi, hemen aldı yanına, duvar kenarına saklayıverdi..sindim gölgesinin ardına..

Kafamı çeviremiyorum bile malum taraflara…

Zorlukla bitirdim dersi..kendimi zor attım sınıfın dışına..

Blok dersin dönüşünde, sınıfa doğru yürüyorum..

Tam kapının girişine gelmek üzereyken, ebru çıkıyor karşıdan önüme..

Elim ayağım dolaşıyor birbirine..dursam mı, hızlı davranıp hemencecik geçsem mi, sağa mı kaçsam, sola mı kaçsam şaşırıyorum..

Nereye bakacağımı sapıtıyorum…

Dizlerim zor taşıyor gövdemi..

Ayak üstü dağılıyorum…zorunda değildim böyle bir anı yaşamaya? Neden?...

Öyle fena saçmalıyorum ki o 2-3 saniyelik küçük zaman diliminde, sonunda beynim, en iyi hareketin durmak olduğuna karar veriyor..

kedi gibi sırtımı kabartıp, gözlerim yerde sabit, nefesimi tutmuş bir halde kalıyorum kapının biraz uzağında..

Geliyor..

Geliyor..

Aramızda santimler kalıyor..yanımdan geçiyor..

Görüş alanımdan çıkar çıkmaz, “fırsat bu fırsat!” diyor ayaklarım..hareketleniyor…bir an önce kendimi, kuytu köşeme atmak için fırlıyorum..

Sonra aniden..tam o sahneden çıktım, kendimi kurtardım derken, hiçbir uyarı olmadan ve işaret vermeden ,bir el dokunuyor, dirseğimin biraz üzerine..bir kaç parmak kavrıyor çekingen bir şekilde..

Zaten yay gibi gerilen vücudum irkiliyor..midem, karın boşluğumda takla atıyor..bedenim sanki şok yemiş gibi tepeden tırnağa, için için sarsılıyor..

Korkuyla, refleks icabı dönüyorum sağ tarafıma doğru..

Otoyola fırlamış bir geyik ürkekliğindeyim..bu farlar, motor sesleri, arabalar..korkutuyor beni..

Ebru?..

Kolumdan tutmuş böyle ne yapıyor?..

“dersten sonra konuşalım mı biraz?”…diyor..

Sesi,duruşu, kendinden emin..karşısında eziliyorum resmen..utanmasam “annee” deyip dudağımı büze büze ağlayacağım, tanımadığı bir akrabanın kucağında sevilirken korkan küçük çocuklar gibi..

“olur” diyorum..

Ama o ses, inanın bana ait değil..

Acaba rüya mı görüyorum?..günlerdir beynime, bilincime, bilinç altıma, bilinç üstüme, bilinç çaprazıma, bilincimin karşı tribünlerin rakip yarı sahaya bakan dilimine dolan düşüncelerim, en sonunda tamamen ele geçirdi herhalde beni..ya derste uyuyakaldım..ya da artık gözlerim açık hayaller görmeye başladım..

Yarı gülümser, yarı okeyler bir şekilde kafasını sallıyor bana..kolumu bırakıyor…bitkin bir hali var... gözleri şiş biraz…sanki uykudan yeni uyanmış gibi..yüzü soluk..ama bugün, bu saniye, o yüzde beni alıp geçmişe zütüren, kulaklarımda nostaljik şarkılar gibi tınlayan bir şeyler var…

Ebru..