nasıl piç oldum anlatıyorum

http://fizy.com/tr#s/1klro1

finaller demiştik,

sınav zamanı gelip çatmış, benim artık gönül meselelerini aratmayan ağırlıktaki diğer problemlerim de baş göstermişti..vizeleri ortalama olan bu yarı yılın, finalleri tak gibi geçmeye adaydı ve ben bu durumu kendime pek yakıştıramadım açıkcası... ilk okul ve lise boyunca derslerim her zaman iyi olmuştur..öyle okul dereceliğine aday, inek, prof bir adam değildim ama her türlü işimi görürdüm yani..

ama üniversitede işler böyle yürümüyor..sadece zekayla* ve son andan çalışmayla aşılacak engeller değildi artık karşımdakiler... o günler geride kalmıştı..

beyler, üniversiteye gidecek olanlara, hele ki ağır bölümler yazmayı düşünenlere bir tavsiyem olacak..kulağa biraz gibimsonik geldiğini biliyorum ama, ne olur, gözünüzü seveyim günü gününe çalışın şu amk derslerine..en olmadı, her hafta sonu yarım gününüzü ayırın..bakın sonra zütünüzde kıl dönmesi, göz altınızda torbalar, midenizde yanmalar çıkar sınav öncesi gecelerinde..sıçtım mavisi hayatınızın rengi olur..demedi demeyin...

etüt salonunda, başka zaman olsa geçmek bilmeyecek olan ders çalışma saatleri, sular gibi akar, neskafe dolu bardaklar bir dolar bir boşalırken, biz, artık yumurtası kapıyı tekmelemekte olan, bir zamanların haylaz erkek yurdu sakinleri, zütümüzden ter akıta akıta sabahlara kadar, iddia salonlarındaki berduşlar gibi önümüzdeki çorba olmuş fotokopilere kafa yoruyor, beyinlerimiz, maden işçilerinin ciğerleri gibi pert oluncaya kadar çalışıyorduk..

ne yalan söyleyeyim, o ara ayşenmiş, ebruymuş, mineymiş, nilaymış... sınıfmış, alayı nanay yani..gözüm hiç bir şeyi görmüyor..ama harbiden de görmüyorum yani, bazen aynaya baktığımda böyle yüzü billurlanmış tecavüz mağdurları gibi görüyorum kendimi..

ilk hafta çok sert geçti..sekiz sınavın 5 ini ilk hafta oldum, ikinci hafta 3 sınav var, perşembe günü de allah izin verirse gibtir olup gidicem..biletim miletim herşeyim hazır..sadece kaçıp kurtulmak istiyorum... bir ara bütlere gelicem ama, olsun, nihayetinde önümde 3 aylık bir tatil ve ailemin sıcak yuvası var..az kaldı oğlum tsi, dayan..

tabi bu arada sınav dönemleri mine yi de sık sık görüyorum..bir zamanlar sarmaş dolaş olduğum, birbirimizin vücutlarını ezber ettiğimiz kızla, şimdi böyle iki yabancı gibi, hatta iki yabancıdan da öte, sanki hiç varolmamışız gibi olmamız acıydı gerçekten..birbimizin yanından geçerken, sanki diğerinin durduğu yerde de aslında boşluk, ya da ne bileyim masa-çöp kovası filan varmış gibi yapıyorduk..

hoş değil tabi..

ilk haftanın ardından, cumartesi akşamı odamda yatağa oturmuş, organik kimyadaki zincir dizilişlerini, legolardan filan ilham alarak aklıma yerleştirmeye çalışırken, uzun zamandır sadece annemin çağrılarını bana iletmekten başka bir görevi olmayan telefonum bir mesajla titredi.."herhalde telsimdir aq" diye düşündüm,

mesajı açtığımda ise ebrudan olduğunu gördüm,görülen o ki, hikayemiz kolay kolay biteceğe benzemiyordu..

http://fizy.com/tr#s/1ai7bv

"bir ara konuşmamız mümkün mü?"

o geceden beri (neredeyse 10 gün oluyordu) tek bir mesaj bile atmamıştık birbirimize..ama kağıt üzerinde hala sevgiliyiz..hani, kontratı olan ama antrenmana çıkmayan futbolcu gibi bizim ilişkimiz..dedim heralde tamamen bitirecek..amaann ne yaparsa yapsın ya..

"iyi düşünebildin mi?" yazdım ters ters.

epey süre sonra cevap geldi,

"düşündüm, vaktin olursa seninle de paylaşmak istiyorum"

"sınav arası ne kadar uygun olur sence?"

"fazla vakit alacağını sanmıyorum..hem ben ta xxx den geleceğim.."

"tamam madem..ne zaman?"

"yarın uygun mu? öğlen 2 gibi?"

"tamam, görüşürüz."

"iyi geceler"

telefonu kenarıya fırlattım hafifçe..yeniden elimdeki disneyland broşürü görünümlü ders notlarıma döndüm..bitir de, kurtulalım ebrucum..haklısın, böyle ilişki olmaz..sen başlattın, hadi madem gene sen bitir, böylece gururunu filan da kurtarmış olursun işte ne güzel.."tsigalkoya postayı kodumm" dersin muhabbet geldiğince. bitir..

...
...

pazar günü, istemeye istemeye, az çok konuşulacak klişeleri bilerekten beklediği yerden ebruyu alıp epey zamandır gitmediğim "bizim mekana" zütürdüm..niye böyle bir salaklık yaptım bilmiyorum ama, ayaklarım zütürdü resmen..belki de acı (!) gerçekleri duyarken tanıdık bir mekandan güç almayı umdum..bizim elemanla selamlaştık, "nerelerdesin ya * " filan gibisinden laf attı, egü ügü yapıp geçiştirdim..

duyacaklarımın aslında çok farklı şeyler olacağını bilmeksizin, kabullenmiş bir halde beklemeye başladım,

"ne içersin? çikolatası iyidir buranın.."

"tamam çikolata içeyim o zaman..hava sıcak gerçi ama.."

"farketmez ben sadece önerdim.."

"tamam çikolata olsun * "

şimdi buluşmadan durum şu, ebru, daha rahat, hatta gülümsüyor filan..ben de "dışarda oynamasına izin verilmemiş küçük çocuk" tafralarındayım..yani böyle hem umursamıyor gibiyim hem sinir oluyorum..

içecekler geldi,

biraz sessiz oturduk, ama ebruda hep bir "gülümsemek üzere" hali var..bu durum beni daha da sinir ediyor..öldürmeden önce avıyla oynayan leoparlar gibi mi yapmaya çalışıyor acaba? ama bilmediği, benim zaten çoktan ölmüş olduğum... o yüzden beni sinirlendiren tek şey çalınan vaktim..

ben artık tam, derin bir nefes çekmiş, "ee hadi ne söyleyeceksen söyle" diye hörsleyecekken konuştu,

"tsigalko..ben, düşündüm..dediğim gibi..ikimiz hakkında.."

"hımm" dedim..

hala pozitif ve gülümsemeye hazır bir şekilde devam etti,

"düşündüm ve..yani, belki de seni bu şekilde kabullenmek gerekiyordur? * "

valla istersen kabullemeyedebilirsin? diye saldırmak istedim, ama bir şeyler beni frenledi..
elim çenemde, dalgın gözlerle onu süzmeye başladım..evet..anlıyordum..önce kendince bana bir ültimatom vermek istemiş, (güya ilişkimizi sınamak ve sağlamlaştırmak, kendi gururunu biraz onarmak adına) ama baktı ki ben yemiyorum, bu sefer de "sana bir şans daha vermeye karar verdim" moduna geçmişti..

yüzündeki bu gülücüklerin sebebi de , "baş işte aşkımızı kurtarım yani, kıymetini bil" gülümsemeleriydi..

ben öyle dalgın dalgın düşünürken bu sordu yine gülümseyerek,

"ne oldu?"

"bilmem..hiç?" dercesine omuz silktim.."devam edebilirsin"

"yani bu..başka devam edecek bir şey yok * bence..aramızdaki her neyse..yürüdüğü kadar gidebilir.." son kelimelere doğru gülümsemesi biraz titremişti..benim soğukluğum neşesini kaçırıyordu yavaş yavaş..aklına başka düşünceleri sokuyordu..

onu karşımda öyle çırpınırken görünce, yine karşı koyulamaz bir acıma duygusu dolmaya başladı içime..ağzına sıçayım... ne olurdu sanki bu kadar duygusal bir insan olmasaydım?

işin kötülük tarafını yavaş yavaş becermeye başlamıştım... yani, normalde bahçemde yetişmeyen, yetişmemesi gereken karanlık tohumları büyütmeyi başarıyordum..

ama bahçemdeki yeşillikleri..limon, portakal ağaçlarımı..güllerimi, orkidelerimi, papatyalarımı sökemiyordum...

kötü olmayı başarıyordum..

ama iyi olamamayı başaramıyordum...

işte bu yüzden, önü arkası farklı desenli madeni paralar gibi, çift karakterli, bıçağın sırtında bir adam olup çıkmıştım... adamlıktan çıkmıştım aslında...

bu kaotik düşünceler yüzüme vurmuş olmalı ki (vurmasa şaşarım zaten amk) ebru, durumu yanlış anlayıp, masanın üzerinden uzattığı eliyle elimi yakaladı,

"artık üzülmemize gerek yok..ben, çok üzgünüm, öyle tepki verdiğim için..oysa sen bana güvenipte paylaşmıştın bazı şeyleri * ..ben sadece kendimin fedakarlık yaptığını sanmışım..oysa seninki de en az benimki kadar büyük tsigalko * ..canım.."

ağlar mısın güler misin... o da, benim ona olan acıma duygumun üzerimde yarattığı hüzünlü tabloya acımıştı... ulan ne biçim bir ilişki bu ya..

bozuntuya vermedim, zira o durumu o şekilde anlamasını istesem ayarlayamazdım yani..resmen daha ateş etmeden 12 den vurmuştum hedefi..elbette benim yerime ateş etmişti biri..başından beri beni kurşunlayan kaderim, artık, daha eğlenceli görünüyor olmalı ki "hedef tahtaları" ile oynuyordu..

bu hedef tahtalarının etrafımdaki kadınlar olduğunu söylememe gerek var mı bilmiyorum...

.

kafeden ebruyla el ele, ama artık "mantık evliliği" modundaki bir çift görünümünde çıktık..ikimiz de, birbirimizin sivri köşelerini kabullenmiş, bazı noktalar üzerinde anlaşmaya varmıştık,

sıkmak yoktu,

hesap sormak yoktu,

dayatmak, diretmek yoktu,

sorumluluklar yoktu,

acılar, kederler, bir yere kadardı,

sadece mutluluk paylaşacak,

öpüşüp koklaşacak,

ve bir nevi mutualist bir birliktelik yaşayacaktık...

o, başından beri sevdiği erkeği kazanmıştı,

ben ise, asla bulamayacağını sandığı gerçek sevilme duygusunu kazanmıştım. dahası, içimde oluşmasına engel olamayacağım, eski beni ben yapan, ama yeni beni zehirleyen "sevme" duygumu da ona aktaracak, böylece ikimizde sadece duygusal anlamda birbirimizi kullanarak, safi faydaya dayalı, gubidik bir ilişki yaşayacaktık..

elbette konuşurken böyle yapıcaz diye konuşmadık aq..ama ikimizde neyin altına imza attığımızın farkındaydık..

sahte hayatlarımızın, sahte ama faydalı ilişkisi..

http://fizy.com/tr#s/1nbllc

son sınavımı da vermiş, başta tolga olmak üzere yurttaki dostlarımla ve görevlilerle vedalaşmış, valizler elimde garajın yoluna düşmüştüm..

ebru da mesaj atıp iyi yolcular diledi,

garaj gittiğimdeyse beklemediğim (aslında içten içe istediğim) bir sürprizle karşılaştım, beni geçirmeye gelmişti *

bu davranışı içime bir kez daha güzel duyguları şiddetle pompalamış, ona sımsıkı sarılmama sebep olmuştu..

son yarım saati birlikte gülüşerek geçirdik, tavırlarımı sevgiliden çok, iki samimi arkadaş ya da araları iki iyi kardeş gibiydi..birbirimize omuz atıyor, sarsıyor,hafifçe saçına asılıyor, güle şakalaşa konuşa, birbirimizle uğraşa uğraşa zaman geçiriyorduk..

otobüs gelince valizlerimi yükledik, toparlanma hengamesi boyunca oluşan son 10 dakikamızı bu kez biraz daha duygusal, ellerimiz birbirimizin beline kenetlenmiş, klagib "özleyeceğim" "sık sık ararız zaten" vb. konuşmalarla geçirdik..artık pek kardeş gibi göründüğümüzü söyleyemem *

otobüs kalkmaya yakın, dudaklarıma yapışıp, beni bir kere daha sarhoş edercesine öptü..ellerimiz birbirimizden zorla ayrılırken, ben yerime oturduğum andan itibaren, o da açısını kaybedene dek bakışmayı sürdürdük.. ben burnumu cama yaslayıp komiklik yaptım,güldürdüm onu... o deli işareti yapıp öpücükler yolladı..

.
.
.
cam kenarı koltuğumu hafifçe yatırmış, yanımdan akmakta olan otoyolu ve ağaçları izlerken, "ne çok şey yaşamışım" diye düşündüm... bir zamanlar acı içinde izlediğim kasedi tekrar başa sardım,

kamera, motor!

akan şeritlere uyum sağlar şekilde, bütün yaşadıklarım ve 1 yıldan kısa bir sürede beni bambaşka birine dönüştüren, acı tatlı tecrübelerim de akmaya başladı..kulağımda kulaklık,en arka fonda otobüsün tatlı mırıltısı eşliğinde 5 saatlik yolculuğumun ardından bursa otogarına varmış, valizlerimi indirmeye çalışıyordum.

sonra aniden hızlıca gelen bir şey bana çarptı ve belime dolanan elleri hissettim, yarı şaşkın önüme döndüğümde beni sendeleten küçük canavarın kız kardeşim olduğunu gördüm, hemen yanaklarını sıktım, ben de ona kocaman sarıldım, onu özlemle öpüp koklarken, karşıdan da yavaş yavaş gelmekte olan anne babamla göz göze geldim, ikisi de gülümser suratla bana el sallaya sallaya 36 nolu perona yaklaşıyorlardı,

kardeşimle elimizde çantalar valizlerle beraber onlara doğru ilerlemeye başladık,

"naaptın bakalım fıstık? taktir mi teşekkür mü? * "

"dahaa almadııık! haftaya bizim abi!" diye kızdı,

"hee doğrudur, biz üniversiteki olduk ya artık hehehe unutmuşum :p"

kol kola torbaları döke saça bizimkilere ulaştık, annemlere sarıldım, babamın elini öptüm, duygusal anlar tabi *

biricik oğulları gelmişti, uzun süreli bir ayrılığın ardından, artık bir aksilik olmazsa 3 ay boyunca da yeniden onlarla beraberdi..

çantalarımız bölüşülmüş, arabamıza doğru güle konuşa ilerlerken, oğullarının artık bıraktıklarında çok daha farklı bir insan olduğu fark etmediler bile...